dayanan erine baxdı.
-Ne söz axı , Bahar?- Yaşarın bezgin sesi ucaldı.
-Men size demişdim ki, mene heç ne lazım deyil, heç ne! - Baharın elleri eseble aşağı endi, dişleri bir-birine deydi.
-Bahar...
-Siz sadece menden boşanacaqdız, bu qeder! Mene sizden heç ne lazım deyil! Niye bele edirsiz? Niye?- Bahar qeherle tıxanan boğazından gücle çıxan sesini yükseltse de , sonunda başını endirib hıçqırıqlara yol verdi.
-Bahar ,men...
-Siz bele etdikce mene de çetin olur, axı bunu bilirsiz. Axı men...
-Men bunu ona göre etmirem, Bahar, - meyus ses dalğası perişan üz ifadesi ile üst-üste düşürdü. Bahar başını qaldırdı ve qaranlıqda parlayan gözlere öz nemli gözlerini tuşladı.
-Men bunu heqiqeten isteyirem deye edirem. Sene ağır olsun deye deyil, bu ev mene doğma geldiyi üçün, senin valideynlerine minnetdar olduğum üçün etmek isteyirem. Sen ne düşünürsen düşün, ferq etmez ,amma eslinde olan budur. Ferqi yoxdur biz sonunda boşanacayıq , ya yox. Esas olan odur ki, men seni tanımışam ve buna sebeb her ne qeder sehv olsalar da, senin valideynlerindir. Men ...men istemirem ki...
Bahar asta addımlar ile ona yaxınlaşıb , aralarındakı beş-altı pişik addımlığında olan mesafeni yoxa çıxaranda ,Yaşar susmalı olmuşdu. Onun beline dolanan qolları ve sinesine söykenen başı Yaşarı heyret içinde qoymuşdu.

<< 1 ... 7 8 [9]