Olan olmuşdu. Günele göre işimden olmuşdum. Müdür: - Siz özünüzü ne zenn edirsiz? Üstelik işçilerin qarşısında sesinizi atmısız başınıza. Bura sizin üçün iş yeridir ya bazardır? deye ard-arda cümleleri quraraq mene özümü müdafie etmeyime bele imkan vermeden: - İşden azadsan! Sabahdan gelme! Çıxa bilersen! deyerek meni qovmaqdan beter etmişdi.... O qeder meyus olmuşdum ki, sözle ifade etmeye aciz idim. İndi, bu halımızda bu mene heç lazım deyildi. Amma qürurum tapdalanmışdı. Orda bir gün daha qala bilmezdim. Heç sabahı gözlemeden özüme aid eşyalarımı yığıb otaqdan çıxmışdım. Günelle üzbeüz gelende ağlayırdı ve mene: - Xoşbextsen indi? İntiqamını aldın? Mert sene göre menden ayrıldı deye sitem etdi. - Mene göre yox! Ele öz başı boşluğuna göre! Amma sene göre iki ildi menim heyatım alt-üstdür. Bilirem bu senin vecine bele deyil. Ona göre senin heyatın da menim vecime deyil! - deyib yanından ötüb keçmişdim. O ise ağlaya-ağlaya müdirin otağına doğru getmişdi... Şirketden çıxan kimi bayaqdan sıxıb saxladığım göz yaşlarımı serbest buraxmışdım. Elim eşyalarımla dolu ele ordaca donub qalmış,ne edeceyimi bilmirdim. Bir anda: - Pervane hanım! deye adımın çağırılması ile dönüb arxaya baxmışdım. Mert bey idi. Onun görmemeyi üçün bir elimle göz yaşlarımı silmek istesem de gec idi. Mene yaxınlaşıb: - Neden ağlıyorsunuz? deye soruşdu... - Qovuldum! deye sert şekilde dillendim.... - Neden?! "Cavab vermek istemirem!" anlamında çiyinlerimi çekdim. O ise israrla söhbete davam ederek: - Pervane hanım sizinle konuşmak istediklerim var. Lütfen izin verin sizi gideceyiniz yere kadar götüreyim. Hem böylece konuşmuş oluruz deye israr etdi. Başımı qaldırıb üzüne baxdığımda: - Lütfen! deye yeniden xahiş etdi... - Yaxşı! deye razılaşıb maşına eyleşerek ünvanı dedim. Yol boyu mene Günel haqqında çeşidli suallar verib dururdu. Men de bütün suallarına nece var ele de cavab verirdim. Sonra mene Güneli hardan tanıdığımı soruşaraq: - Onun haqqında her şeyi öyrenmek istiyorum. Lütfen, çok önemli -

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 9 >>