Cavidangil bize tanışlığa gelecekdiler. Çox sevincli idim. Anam gözel süfre açmışdı. Her kes süfre arxasında eyleşib, bir terefden anamın hazırladığı teamların dadına baxır, diger terefden de söhbet ederek bir-birini tanımağa cehd edirdi... Cavidan tanışlığa bütün aile üzvlerini getirmişdi...
Anasi, atası, bacısı, qardaşı ve yoldaşı hamısı gelmişdi...
O qeder mehriban, gülerüz aile idiler ki, söhbetlerine doymaq olmurdu... Hele atası o qeder zarafatcıl ve şirindil biri idi ki, ilk günden onu çox sevmişdim...

Cavidanin oğrun-oğrun meni süzmeyi ise gözümden qaçmırdı...
Telefonuma mesaj geldiyini eşitsem de baxmamışdım...

- Onsuz da Cavidan burdadır, kimdir mene yazan?! Yeqin hansısa kompaniya mesajı ve ya qızlardır düşüncesile telefona teref baxmasam da Cavidanın stolun altından ayağıma toxunaraq, mene telefonu işare edib göz-qaş etmeyine gülümseyerek sebrsiz halda telefonu götürüb mesajı oxumağa başlamışdım...

- Çox gözelsen... Seni sevirem... Belke ele indi bizimle çıxıb gedesen? Bir de niye vaxt itirek? Gelmişken seni de aparaq - yazısını oxuyub dodağımı dişleyerek yavaşca tebessüm etmiş, bununla da berkden gülmemeyimin qarşını almışdım ve:

- Men razı! deye yazaraq göndermişdim..

Cavidanın mesajı oxuması ile ikimiz de dodaqaltı gülümseyerek başımızı aşağı salmışdıq..

- Düzünü deyin, ne mesajlaşıb gülürsünüz bele?! Belke bize de deyesiniz?! deye
Mehsetinin şıltaq danışığı ve ardı ile de ürekden qehqehe çekerek gülmeyi ikimizi de emelli utandırmışdı...

***
Gecenin sonuna gelmişdik... Demek olar ki, qismen tanış olmuş, xasiyyetce bir-birimize ne qeder yaxın olduğumuza şahid olmuşduq... Söhbetlerimiz, fikirlerimiz nece deyerler üst-üste düşürdü... Her iki aile de hem bir-birini çox sevmiş, hem de bir-birinden razi halda sagollaşaraq ayrılmışdı...

Anam qapını bağlayaraq arxaya çevirilib:

- Çox beyendim, çox... Çox yaxşı aileye benzeyirler... Sade, mehriban, gözü tox.. Allah xeyrlisi nedirse, onu da etsin. Allah bizi peşman etmesin

<< 1 2 [3] 4 5 ... 18 >>