bezen Saranın varlığını unudurdu. İndi olduğu kimi.
-Selim, sen ona baxma. O, hemişe bele deli -doludur. Utanmaq yoxdur da onda.
Selim reqs ederek ;
-Olsun . Men gerek özüm seni reqse qaldırardım,-dedi ve gülümsedi.
Gülümseyerek reqs edirdiler. Birden Selim Saranı içeri giren gördü. Sara gülümseyerek içeri girib bir qızla görüşdü. Selimi gördü ve teeccüblendi. "Axı Selim işde idi. Demek, mene yalan deyib" - deye düşündü ve eseble bayıra çıxanda Selim onu gördü. Aylinden aralanıb Saranın ardından getdi. Aylin pert oldu. Selimin arxasınca baxa qaldı. Özünü sındırmadan masasında oturdu. Bir qedeh soyuq bir içki içdi.Yene de, o, yalnız idi. Öz kederi ile baş- başa idi. Unutmaq isteyirdi. Her şeyi silmek isteyirdi. Birce Selimi silmek istemirdi.
-Sara,-ardından qaçaraq qolundan tutub özüne teref çevirdi, - dayan, Sara.
-Ne var Selim?-dedi eseble.
-Düz başa düşmedin?
Sara esebinden yere-göye sığmırdı.
-Neyi düz başa düşmedim.?Meni aldatmamısan, belke? Niye mene yalan dedin?
-Sadece sen üzülme deye? Bilirsen axı, evliyem. Nece edim?Gelmeli idim.
-Men geldiyin üçün deyil, yalan dediyin üçün esebileşirem.
-Yaxşı, Saram, buna göre gel qırmayaq bir- birimizi. Xahiş edirem.
Sara Selime baxdı.
-Yaxşı. Düz deyirsen,-barmağını silkeleyerek, - amma bundan sonra yalan demeyaa. And içirem , bağışlamaram,-deyib hedeleyici baxışını Selime dikdi.
-Yaxşı, canım, yaxşı, -deyib Selim Saranı qucaqladı. Sonra camaat olduğunu görüb aralandı, - Gel maşına minek. Burda görerler, - dedi ve maşına minib getdiler.
Aylin ise xeyal qırıqlığı ile oturmuşdu. Her kes Selimin hereketini görmüşdü. Aylibı baxaraq nese danışırdılar.Selimin gelmediyini ve etrafdakıların baxışını görüb ayağa durdu ve bir taksiye minib eve geldi.
Qüruru da qelbi kimi sınıq idi. Sevilmirdi. Sadece tenha idi. Hemişe olduğu kimi tenha...
Men seni çox sevdim, qazandım keder.
Sevmedin sen meni bir zerre qeder.
Qarşılıqsız sevdim seni bilmeden.
Sanmışdım seversen belke bir qeder.
Xosdu can
»Ordan-Burdan
»Oxu zalına keç