kimi bitirdi. İndi de Sara ile görüşecekken bu qonaqlıq hardan çıxdı .
-Yaxşı, oğlum, helelik.
-Helelik, ata.
Telefonu söndürüb eseble elini masaya vurdu.
Artıq axşam idi. Kazım bey tez-tez saatına baxırdı. Oğlu ve gelinini gözleyirdi.Qapının sesine ikisi de ayağa qalxdı. Toydan sonra birinci defe idi, Selim ve Aylin bu eve gelirdi. Hamı bir -biri ile görüşdü ve masa arxasına eyleşdiler. Ordan-burdan danışdılar, güldüler. Birce Selimin üzü tutqun idi. Bütün bu söhbetlerden uzaqda idi sanki. Arada bir "he eledir" demekle atasının dediklerini tesdiq edirdi. Aylin üzrxahlıq edib elini yumaq üçün getdi. Bu vaxt Selime zeng geldi. O, üzr isteyib, masadan uzaqlaşaraq zengi açdı. Aylin Selimin telefon danışığına şahid oldu.
-Sara, hal-hazırda seninle görüşmek isterdim, amma atam qonaq çağırdığı üçün gelmek mecburiyyetinde qaldım... He onunla gelmişem. Sara,qısqanclıq etmeyin yersizdir. Hal-hazırda her yere onunla getmeye mecburam. Bunu bilirsen.. Yaxşı Sara, yaxşı... - Dilxor şekilde telefonu söndürdü.
-Ne baş verib, Selim.?
Sanki her şeyin günahkarı Aylin imişcesine kobudluq etdi:
-Sene ne var, Aylin. Sene demişem ki, menim işlerime qarışma.
Aylin pert oldu. Selim Aylinden uzaqlaşdı.Gelib masada yerinde oturdu. Selimin anası Seyran Aylinin gelmediyini görüb :
-Oğlum ,Aylin harda qaldı,-deye maraqlandı.
- Gelir, ana, gelir, - dilxor olduğu üzünden belli olurdu.
Aylin bir az telaşlı şekilde gelib üzünü qaynatasına tutdu:
-Kazım emi, xestexanadan tecili meni çağırdılar. Men getmeliyem. Getsem,incimezsiniz?
-Nolub qızım? Ne baş verib?
-Bir refiqem xestexanadadı. Nese olub,-dedi heqiqi bir telaşla.
-Yaxşı, qızım. Selim aparsın seni. Başqa vaxta qalsın onda yemek de. Ne edek,qismet deyil.
Hamı ayağa durdu. Sağollaşdılar.Maşına eyleşende Aylin "Eve sür" - dedi.
Selim teeccüblendi.
-Ev ? Bes xestexana?..
-Özüm ele dedim.
-Niye? - deye soruşdu eyni teeccüble.
-Selim, xahiş edirem, danışmayaq.Gedeceyin yere get. Meni burda düşür. Özüm gedecem.
-Men
Xosdu can
»Ordan-Burdan
»Oxu zalına keç