hevesini yazdı; silinmeyecek mürekkeb ile hem de... Rengi qaçmış dodaqlar qarşılıq vermek, eyni sözleri tekrarlamaq üçün açılsa da, dil terpenmedi. Heç Yaşar qarşılıq gözlemek fikrinde de deyildi; Baharı qucağına alıb hamam otağından çıxdı. İkisi de susdu ve aylarla evinden didergin düşüb, küçede yaşamaq mecburiyyetinde qalan ev heyvanları kimi yeniden xoşbextliyin ne olduğunu anlamış halda ,isti ocaqda, isti qucaqda çox uzun seher keçirdiler. Oyananda günorta idi . Bütün geceni yatmayan Bahar seher tezden günortaya qeder çox şirin yuxu yatmışdı; onun eksine geceni yaxşı yatan Yaşar ise bu saatlar erzinde yatan heyat yoldaşını izleyib, sadece bir saat yuxuya daldı. Bahar gözlerini açıb sevgi dolu baxışları öz üzerinde görende sevincinin heddi-hüdudu yox idi; heç neyi, onu bu sevincden mehrum eden heç neyi de xatırlamadı. Ne vecine daha , ne vecine? Heç ne maraqlı deyildi ona. Onu seven eri ve onları bir-birine bağlayan sevgiden başqa heç ne maraqlı deyildi . -İşe gecikirsiz, - yuxulu gözleri tebessümüne mane olmadı. -Bu gün heç bir işe getmeyecem, - deye pıçıldayan Yaşar heyat yoldaşının simasında istediyi teeccübü gördüyü an onun elinden tutaraq ayağa qalxdı. -Sen de , men de bu gün bütün işlerden, kurslardan ve bu can sıxıcı evden uzaqda olacayıq. -Aaxı, - Bahar ağzını açmağa mehel tapmadan artıq ayaq üste idi. Bir az sonra Yaşarın telesdirmeyinin neticesinde artıq hazır idi. Evden çıxmaqları baresinde heç kime melumat bele verilmedi; avtomobil sanki onlar üçün hazırlanmış kimi heyetde dayanmışdı.Haraya ,ne üçün getdiklerini de bilmeden getdiler; bu gedişden bütün heyatları asılı imiş kimi getdiler. Bahar oturduqları mekan kimi yerde ilk defe idi deye eynine telesik geyindiyi , üst hissesi ağ , belden aşağı qara rengli , bedenine boş qalan ,dize qeder donu onu narahat edir ve utandırırdı. Yaşar deniz qırağında yerleşen ve oturduqları masa çox gözel menzereye açılan restorana getirmişdi onu. İçeride demek olar ki, heç kim yox idi ve hezin musiqi ürek oxşayırdı.

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>