atmışdı. Her şey gözel idi, her şey asan idi, heyat sevgiden ibaret idi... Denizde gezintiden sonra onlar maşında güneşin batmasını izlediler. Baharın başı Yaşarın sinesinde ,ikisi de bir-birinin ürek döyüntülerini eşidir , dodaqlar ile olmasa da , qelbleri ile danışırdılar. Her zaman yükselişin deyil, bezen mehz enişin gözel olduğunu gösteren güneş de bu söhbete qoşulurdu. Sözlere ne ehtiyac var idi? Axşam yemeyi de açıq sema altında, daha gözel restoranda yeyildi; bu yemekler Baharın bişirdikleri qeder dadlı olmasa da Yaşar üçün bu zamana kimi yediyi yemekler arasında en ferqli dad vereni idi ,çünki hem şerait ,hem ab-hava tamam başqa idi. Eve geri qayıtdıları zaman ikisi de qeribe utancaq tebessüm ile arada bir bir-birlerine , daha sonra derhal yola baxır , bununla günün ne qeder möhteşem olduğunu ,söz ile olmasa da , nezerler ile izah etmeye çalışırdılar. Çatdıqlarında ev "camaatı" artıq yatmaq üçün otağına çekilmişdi. Yaşar yuxarıya geden pillekenlerin qarşısında ayaq saxlayıb, Baharı qucağına aldı ve onun etirazlarına baxmayaraq belece yatağa qeder arvadını elinde daşıdı. Ele bu gece, bu an, bu deqiqe Bahar ne olursa olsun erine tabe olmağa hazır veziyyetde idi, onu yatağa uzadan erine doğru uzanmış elleri de bundan xeber verirdi. Yaşar gülümseyerek heyat yoldaşına doğru eyildi, lakin hansısa düşünce onun geri çekilmesine sebeb oldu. Bahar teeccüble erine baxırdı. Yaşar başını astaca yelledi ve tebessümü üzünden silmeden Bahar ile üz-üze uzandı. -Men seni esrlerle de olsa gözlemeye hazıram, -deye pıçıldadı. Növbeti an qolları arasında sıxdığı Bahar göz yaşlarına boğulmuşdu... Bahar gözlerini açanda dünenki günün yorğunluğu ile getdiyi şirin yuxudan hetta Yaşar işe hazırlaşarken de ayrılmadığının ferqine vardı. Oyanmağı ile ağlına gelen ilk düşünce de ele erine aid idi. Yaşar heç bir qarşılıq gözlemeden ona bütün sevgisini, hörmetini, qayğısını verirdi. Sevirdi ,hem de serhedsiz ,bütün qelbi ile, hetta ne qeder çetin olsa da izah ve evez teleb etmeden. Bahar

<< 1 2 3 [4] 5 6 7 >>