Bolum 5

Çox isteyirdim Onurla dost olum. Bunu niye bu qeder çox istediyim haqqında heç bir fikrim yox idi, amma bunun üçün elimden geleni edecek ne olur olsun onunla dost olmağı bacaracaqdım. Mene göre onun içinde, hele de böyümeyen kederli bir uşaq yatırdı ve men o uşağı tanıyıb ona kömek etmek isteyirdim. Günler bir - birini evez edirdi ve men yay tetilimi az qala yarılamışdım. O günden sonra deyim yerinde ise Onur heyatıma bir fırtına kimi girmişdi. Günaşırı görüşür, saatlarca bağda vaxt keçirirdik. İşaret dilini öyrenmişdim bir xeyli. Artıq Onur demek istediklerini mene kağıza yazmadan başa sala bilirdi. - Hümeyra, çardağa gel çay süzmüşem. Aycanın seslemesi ile fikirlerimden ayılıb yanına getdim. - Ne zamandır danışmırıq dedim, bir az söhbet edek... Necesen? Başımı yelleyib çayı önüme çekdim. - Yaxşıdır her şey... Saat neçedi? - 1:40. Neynirsen ki saatı? - Bir azdan Onurla görüşecem. - Ne? Aycanın teeccüb dolu esebi baxışları meni çaşdırmışdı. - Niye ele baxırsan? - Ezizim, sen ne edirsen bele? - Başa düşmedim. Nece yeni? Ne edirem ki? - Hümeyra, deyesen unutdun... Sen nişanlısan! - Unutmadım elbette, amma men Onurla sadece dostam. - Ezizim, odla oynayırsan bunu bil. Onurun yaşadıqları sene tesir edib ve özünü onun yanında olmağa mecbur hiss edirsen. Men seni başa düşürem, amma tek bir qığılcım ikinizide küle çevirer. Ehtiyatlı ol. - Narahatçılığın boşunadı. Ele bir şey olmayacaq, çünki Onurla men heqiqeten dostuq. Aycanı inandırmışdım... Bes özüm nece? Bu esl müemma idi ve Aycanın fikirleri beynimi qarışdırmamış deyildi. Amma bunun eksini gösterecekdim ona. Yanıldığını isbat edecekdim. Yanılırdı... Ele bir şey mümkün deyildi... Onur ve men... İmkansız… Bir neçe saat sonra Onurun gönderdiyi ismarıcla geldiyini bilib onu eve devet etmişdim. Sefeh hereket olsa da Aycana sadece dost olduğumuzu ve Onurla menim aramda başqa heç bir şeyin ola bilmeyeceyini göstermeye çalışırdım. - Bu gün dostumu pur rengi çaya qonaq edeceyem. Çayları masaya düzdükden sonra Aycanı

[1] 2 3 ... 5 >>