süzdüm. Baxışlarında, hele de teessüf vardı ve bu baxışları incidirdi meni. - Belke oyun oynayaq? Ortaya atdığım fikir mene tamam yad idi. Eslinde, oyun oynamağı sevmirdim. Tek isteyim Aycana Onurla yaxşı dost ola bileceyimi göstermek idi. - Siz oynayın, men de hakiminiz olum. - dedi Aycan. - Onur, şahmat oynayaq? - soruşdum. Onur başını yelledikden sonra qalxıb şahmatı getirdim ve oyuna başladıq. Her zaman olduğu kimi indi de sehv etmek qorxusu ile her hemleni az qala 10 deqiqe düşünürdüm ki, Onurun işaretlerine başımı qaldırdım. Niye bu qeder düşündüyümü soruşurdu. - Men her zaman sehv etmekden qorxmuşam... İndi de. Onur gülümseyib kağız ve qelem çıxararaq nese yazmağa başladı. Bitirdikden sonra kağızı her zaman etdiyi kimi iki barmağının arasında mene uzatdı. Onun hereketlerini ezber bilirdim artıq. "Sehv etmekden qorxma, çünki sehv etmek insanı kamilleşdirir. Ele oyunda da... Sehv etsen ne olacaq ki? Sadece o sehvi bir daha tekrar etmemek üçün lap yaxşı oynayacaqsan" Her gün yeni bir şey öyrenirdim ondan ve bu öyrendiklerim meni daha ferqli birine çevirirdi. Bu meni zaman - zaman qorxutsa da yaxşı yönde deyişirdim... Onurun dediyini edib oyuna davam etdim. O gün o oyunun axırına kimi sehv edib en sonda da yenilmişdim. Ancaq bu yenilgi meni meyus etmek evezine sevindirmişdi. Oyun bitdikde Onur sağollaşıb getmişdi. Başımı qaldırıb Aycanı süzerek dillendim. - Aycan, biz sadece dostuq! İçimdeki sebebsiz eseb duyğusuna heç bir mena vere bilmirdim. Aycan çiyinlerini çekdikden sonra yaxınlaşıb menimle üzbeüz oturdu. - Ezizim, mene bir şeyleri sübut etmeye çalışmaqdan el çek. Men sene Onurla aranda nese var demirem, sadece ehtiyatlı ol deyirem. Sözünü deyib getmiş meni de fikirlerimle baş - başa qoymuşdu. Fikir çekmek bir girdaba benzeyirdi. Sadece elini uzadırsan ve bir az sonra özünü tamamen bu girdabın içinde boğulan halda tapırsan. Bütün vücudunla çabalasanda bu girdabda yox olursan. Günortanın qovurucu istileri yavaş - yavaş azalırdı men mehleye çıxdığımda. İki

<< 1 [2] 3 4 5 >>