terefinden silinmesi meni çox incitmeli idi normalda. Amma yad birinin bu bağı yox etmesi mene acı vermirdi. Eksine meni yüklerimden azad edirdi, sanki. Ona göre hereketsiz dayanıb izleyirdim. Onur üzüyü çıxarıb bizden uzağa fırlatdı. Daha sonra eyilib dodağıma zerif öpüş qondurdu. Etdiyinden dolayı onu geri itib "ne edirsen?" - deyib hesab soruşmalı idim. Amma men bunları etmek yerine gözlerimi yumub anın sehrine qapıldım. Qısa olduğu qeder de çox özel bir an idi. Çox ferqli ve çox duyğulu… Mene neler olurdu bele? Ne edirdim men? Özümü toparlayıb ayağa qalxaraq oradan uzaqlaşmağa başladım. Daha doğrusu qaçmağa... Asta - asta külek esir ve meni oyadırdı ele bil. Bu etdiyim Xezere ne böyük haqsızlıq idi, sözün esl menasında xeyanet etmişdim. Özümü danlaya - danlaya eve çatıb heyet qapısını açdım ve gözüme ilk çarpan Aycan oldu. O, haqlı çıxırdı... Odla oynayırdım... Özümü ele alıb heyete daxil olduğum an meni gözleyen sürprizle qaşlarımı düyünledim. Anam gelmişdi... Bu anımda bu sürpriz heç yaxşı olmamışdı. - Ana, - deye seslenib ireli yüyürdüm. Bu geliş üreyimce olmasa da anamın mene yol göstermesine ehtiyacım vardı. - Hümeyra, senin üçün çox darıxdım, ezizim. Anama sarılmağımla göz yaşlarımın axmağa başlamağı bir oldu. Qelbim acıyırdı ve bu acını anamın qollarında atmağa çalışırdım. - Ezizim, sene ne oldu? - Ana, sizin üçün çox darıxdım. - Ele bizde... İnan sensiz ev bomboşdu, canım. Çardağa keçib oturduğumuzda başımı anamın çiynine yasladım. - Anacan, ne yaxşı etdin gelmekle... Doğurdan sen niye geldin? Yuxudan indi ayılmışdım sanki. Etrafdakılar menim reaksiyam qarşısında gülüşlere boğularken Aycan dillendi. - Hümeyra, ele bil bibim yad bir yerdedi. Ezizim, atasının evidi de… Aycanın sözlerine gülümsesem de başımı qaldırıb üzüne baxa bilmirdim. Çünki vicdan ezabı çekirdim ona qarşı. Bir daha haqlı çıxmışdı. Oynadığım od da yanmaq üzereydim. - Hümeyra, bu haqda sen ne düşünürsen, canım? Anamın neden behs etdiyini bele eşitmemişdim. - Ne barede? - Deyirem, bir az

<< 1 2 3 [4] 5 >>