Bolum 7

Verdiyimiz qerarların neticesini evvelceden göre bilseydik qerarımız yene eyni olardı?
Geri dönmeye qerar vermişdim, amma ele qerarımı açıqlar - açıqlamaz da peşman olmuşdum.
- Hümeyra, getmek üçün telesirsen?
Aycanın sözlerine çox pis olmuşdum.
- Yox, Aycan, elbette telesmirem. Buraya tetil üçün gelmişdim mence tetil bitdi. Hem yaxın zamanda toyum olacaq hazırlaşmalıyam ele deyilmi?
- Elbette, canım, eledir.
Gülümsedim… Özümü qeribe hiss edirdim. İçimde her kese qarşı sebebini anlamadığım bir küskünlük vardı. Her kes bir araya toplaşıb meni incitmişdi sanki. Güc - bela çayımı bitirib otağıma qalxdım. Bu sırada anamda arxamca gelib otağa keçdi.
- Hümeyra,
- Beli, ana,
- Ezizim, ilk önce onu deyim ki, verdiyin qerar en düzgün olan idi ve men buna çox şadam.
Gülümsemekle yetindim… Heç olmasa menim doğruluğuna emin olmadığım qerarım, anamı sevindirmişdi.
- Hümeyra, sen yaxşısan?
- Bilmirem… İnan ki, ne hiss etdiyimi bele bilmirem, ana.
- Seni başa düşürem, canım. İsteyirsen Xezerle danış gelsin bizi o, aparsın. Belesi senin üçün daha yaxşı olar.
- Haqlısan, ana.
Anam otaqdan çıxdıqdan sonra Xezere zeng edib aparatı qulağıma yaxınlaşdırdım.
‐ Alo.
- Xezer, necesen?
- Yaxşıyam, ezizim, sen necesen?
- Men de yaxşıyam… Xezer, men bir şey isteyeceyem senden.
- Buyur,
- Anamla men heftesonu Bakıya qayıtmaq fikirindeyik. İsteyirem sen gelib aparasan.
- Elbette, gelerem.
- Yaxşı, onda gözleyeceyem. Helelik.
- Helelik.
Telefonu söndürdükden sonra kitabımı götürüb aşağı endib. Evin sessizliyinden heç kimin olmadığı anlaşılırdı. Uzun zaman olmuşdu tekbaşıma oturmayalı. Bir qeder oturub derin - derin nefes aldıqdan sonra kitabın üz qabığını açdım. Ele açar ‐ açmazda bağda Onurun yazdığı kağız parçası önüme düşmüşdü.
"Çox gözelsen, amma gülümsediyinde çox daha gözelsen"
Xatırlayırdım o günün her saniyesini. Heç ağlımdan çıxmırdı ki... Onur menim üçün çox doğma idi. Bu eşq idi yoxsa bağlılıq bilmirem. Tek bildiyim canım yanır, qelbim acıyırdı.

[1] 2 3 ... 6 >>