Yanağımda hiss etdiyim islaqlıqla barmaqlarımı üzümde gezdirmeye başladım. Lenet olsun ağlayırdım... Özümü sakitleşdirmek adına axşam olanları gözlerimin önüne getirmeye çalışsamda olmurdu. Onun evezine Onurun hüzünlü baxışları gelirdi ağlıma ve bu da menim ağlamağımı lap şiddetlendirirdi. Artıq hönkür - hönkür ağlayırdım. Yene son derece gücsüz ve çaresiz hiss edirdim özümü. Men indi ne edecekdim? Hiss etdiklerimi üreyimden nece yox edecekdim? Boğulurdum getdikce... Xezerin silüeti gelib dayanmışdı tam qarşımda.
- Hümeyra, meni heçmi düşünmürsen? - dedi.
İnana bilmirdim bir kölgeyle danışdığıma. Birce ağlımı itirmeyim çatmırdı, yavaş - yavaş o da olurdu. Amma haqlı idi bu kölge. Men Xezere çox böyük haqsızlıq edirdim. Bu meselede onun heç bir günahı yox idi ve yaşananların heç birine layiq deyildi. Artıq Onuru düşnmeyi buraxıb önüme baxmalı ve Xezeri daha da incitmemeli idim. Ağlamağı dayandırıb yanaqlarımı qurularken çiynime toxunan el ile irkildim. Yavaşca başımı qaldırıb baxdığımda Aycanın son derece meyus siması ile qarşılaşdım.
Tarix tekerürden ibaretdir deyibler. Nece de doğrudur… Yene derdimi Aycanla bölüşür qelbime düşen ateşi Aycana danışırdım.
- Ah Hümeyra, ah.
- Men demişdim deyeceksen bilirem.
- Artıq ne menası var ki…
Araya derin bir sessizlik çökmüşdü.
- Bütün bunlar mene göre oldu. - Aycan dedi.
- Bu haradan çıxdı.
Teeccüble süzdüm qızı.
- Men sene buraya gel demeseydim, o gün seni bağa aparmasaydım ve seni orada tek qoymasaydım bütün bunlar olmazdı.
- Ezizim, bunların boş düşünce olduğunun ferqindesen her halda?
- Bilmirem… Amma emin olduğum tek şey, men bunun olacağını düşünmeli idim, ancaq düşünmedim. Men de senin qeder günahkaram.
- Men heç kimi günahlandırmıram.
Araya yeniden derin bir sessizlik çökmüşdü. İkimizde tek kelime etmeden dayanmışdıq. Aycan gözlerini bir - birine daraqladığı barmaqlarına, men ise bir nöqteye sabitlemişdim.
- İndi ne olacaq?
Aycanın sualına ne cavab vereceyimi bilmediyimden çiyinlerimi çekmekle

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>