kesin gördüyü işe hörmetle yanaşır deye nezaretçiye ehtiyac duyulmur… Gedek.
Xezerin elinden çekişderek bağdan çıxıb eve teref irelilemeye başladıq. Artıq emin idim onun nese hiss etdiyinden. Olan Onura olmuşdu, hem de mene göre…
Eve geldiyimiz zaman, hetta evde bele Xezerle tek kelime etmemişdik. Babamgilin Xezerin şerefine teşkil etdiyi qonaqlıq şen ehval - ruhiyyede davam edirdi. Bizim sağlığımıza badeler dolub boşalarken, biz ikimizde sessizliye qerq olmuşduq. Ara bir Xezerin mene yönelen qezebli baxışlarını tuturdum. Çox utanırdım o zaman, özümü berbad hiss edirdim.
- Hümeyracan,
Babamın seslemesine başımı qaldırdım.
- Beli, baba,
- Eziz nevem, senin sağlığın olsun... Sabah erken saatlarda bu evi, yaxın günlerde de ata evini terk edeceksen. Xoşbextlik her zaman seninle olsun, üzün daima gülsün.
- Çox sağ olun babacan.
Sözümü deyib gülümsedim. Eslinde, o axşam bir tek o zaman gülümsemişdim. Sonrasını heç xatırlamıram. Kim ne dedi, nece dedi bilmirem. Gecenin sonunda iti addımlarla qaçıb otağıma çekildim, özümü otağa atdım desem daha doğru olardı. Bu axşamı, ümumiyyetle, bu günü heç yaşamamağı dilerdim. Amma olan olmuş, yaşanan yaşanmışdı. Bütün bu olanların tek bir sebebkarı var idi, o da men idim. Xezerin bu gün etdiyi çox yalnış idi, ancaq ona qezeblenmeye heç haqqım yox idi, çünki onu bu hedde men çatdırmışdım, hem de mene deyer vermeyen biri üçün. Gah Onura qezeblenirdim meni önemsemediyi üçün, gah da özümü günahlandırırdım. Qısacası qarmaqarışıq bir halda idim. Men esla sehv etmerem deyerken indi etdiyim yanlışların ve danışdığım yalanların içinde debelenirdim. Yaxşı deyibler, ne oldum demeyeceksen, ne olacağam deyeceksen. Kime ne desem de, tek günahkar özüm idim. Nişanlı olduğum halda başqası ile xeyallar qurmuş, Xezere xeyanet etmişdim. Xeyanetkar idim, menim bu hereketimin başqa bir açıqlaması yox idi…

<< 1 ... 4 5 [6]