Bolum 8

Qebul etdiyimiz qerarlar bezen bizi heç düşünmediyimiz bir yola aparar. Geri dönmeyin zamanı gelmişdi... Bu menim qerarım idi ve her şeyi geride qoyub Xezerle yoluma davam etmeyi men özüm istemişdim. Bes onda niye heç xoşbext deyildim? Belke, etdiyim xeyanetden dolayı vicdan ezabı çekirdim? Yox, tek sebeb bu deyildi… Düzdür, danışdığım yalanlardan dolayı vicdanım bir el kimi boğazımı sıxırdı, amma bu ankı meyusluğumun sebebi bu deyildi. Sebeb tamam başqa idi… Düşündüyüm zaman ferqine varmışdım ki, eslinde menim Xezeri seçmeyimin bir sebebi de menim qorxaqlığım idi. Beli men qorxmuşdum... Onurun mene yazdığı ismarıcın, elece de öpüşün hesabını soruşa bilerdim, ya da burda qalma müddetimi uzadıb her şeyi düzelde bilerdim. Amma men bunları edecek cesareti özümde tapmamışdım, çünki qorxmuşdum. Anamın dediyi doğrular mene çox tesir etmiş, meni yolumdan döndermişdi. Emin olduğum bir şey daha vardı ki, eger Onurun da mene qarşı hissleri olsa idi, o zaman qorxularımın öhdesinden gelmeye çalışardım. Ancaq indiki halda qorxularım daha ağır basırdı. İndi geri dönürdüm, ancaq vicdanım meni heç cüre rahat buraxmırdı. Her şeyi Xezere danışıb üzr istemek qerarına gelmişdim. Artıq o, qerar verecekdi. Menimle yoluna davam edecekdimi, etmeyecekdimi? Bu ona qalmış bir şey idi. - Ana, Xezer hanı? Çardağa enib anamın yanında oturdum. - Deyesen, maşında nese nasazlıq vardı deye, dayınla beraber ustaya apardılar. Niye soruşurdun? - Heç ele bele… Getmirik bu gün? Artıq burada bir deqiqe bele qalmaq istemirdim. - Gedirik, canım. Ele de ciddi bir problem deyil. Axşamüstü çıxacayıq. Başımı yelleyib baxışlarımı etrafda gezdirmeye başladım. Tesvir edilmez bir haldaydım. Ne doğru, ne yanlış ayırd ede bilmirdim artıq. Belke de, her şeyi Xezere danışmaq ve qerar vermek mesulliyetini ona yıxmağım düzgün deyildi, amma men bunu etmeli idim. - Hümeyracan, Nenemin seslemesi ile ayağa qalxdım. - Beli, nene, - Ezizim, Onur qapıdadır seni görmek isteyir. Yerimdece donub qalmışdım. Onur meni

[1] 2 3 ... 6 >>