oturub neyise müzakire etmez, heç ne haqqında söhbet etmezdik. Heç bizim evimizde mübahise, dava da olmazdı. Bezen beraber kinoya, teatra ve ya hansısa restorana gedirdik. O zaman da sessizce yemek yeyer ya da film izleyib geri dönerdik. Eslinde, bizi birleşdiren tek şey bu dağınıq yataq idi.
Qısacası anamın dediyi olmuşdu. Beraberliyimizdeki sessizlik meni her gün bir az daha mehv edirdi. Amma bu sessizlik danışa bilmeyen adamın yox, iki danışan adamın sessizliyi idi. Ele en acısı da bu deyilmiydi?
Men her şeyi qebul edib yoluma davam edirdim. Sadece yaşayırdım, cansız bir bitgi kimi yaşayırdım. Daha da sessizleşmiş, danışdıran olmasa danışmaz biri halına gelmişdim. Yeqin ki, her kese maraqlıdır Onuru unutdummu? Yox, unutmadım… Şehere qayıtdığım ilk ay lap çetin olmuşdu. Bezen ele dexlisiz zamanlarda ağlımı, fikrimi esir alırdı ki, nefesim daralırdı. O anlarda barmaqlarının hereketleri, tebessümü, gece gözleri, her şeyi ile Onur bütün menliyimi ele keçirirdi. Bezen oturub saatlarla ağlayırdım, bezen de, niye bele oldu deyib, talehime üsyan edirdim. Bezen ise sadece, indi Onur necedir, ne edir? Göresen, meni yadına salırmı, yoxsa tamamen unutdumu? Göresen, o mektubu rayondan gelmeden açsaydım ne olardı? Yene qorxularıma esir düşerdimmi? - deye düşünürdüm.
Mektub…
Onur mene qayıdacağımız gün bir mektub vermişdi. Cesaretimi toplayıb mektubu oxuya bilmeyim 1 hefte çekmişdi.
“Salam…
Hümeyra, bilirem ki, xahişimi nezere alıb bu mektubu getdiyinde açacaqsan. Bunu sene deyib dememek baresinde çox düşündüm. Sen qerarını verdikden sonra demekde bir prablem olmayacağını düşündüm. Hümeyra men sene aşiq olmuşam. Hisslerimi sene açmamağın tek sebebi, sene layiq olmamağımdır. Men sene layiq deyilem. Hümeyra, menim yaşadıqlarımdan az - çox xeberdarsan. Bütün çetinliklere reğmen heç vaxt kaş dememişdim, amma seni tanıdığım günden kaş demeye başladım. Kaş ki şertler başqa cür olsaydı, kaş ki men qüsurlu olmasaydım, kaş ki sene içimden keçenleri bağıra - bağıra deye

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>