qaldırıb divana qoydu ve Mariya ile üz-üze oturdu.- Yaşar onu Nuray ile keçmiş evlerine aparıb.
-Ne?- Mariyanın gözleri böyüdü.-O, deli olub? Niye bele edib ki?
-Bilmirem. Heç ne bilmirem. Bahar danışmaq istemir . Düzü, men özüm de hele bu gün xeber tutmuşam bu barede. Birce bildiyim tek şey var: Yaşar ona ezab verir. Mariya, onu görmeli idin. Qız özünde deyildi. Üzü, gözü, halı ....Perişan idi, dehşet idi, - Cavidan başını buladı ve elleri arasına aldı.
-Cavik, besdir! Qulaq as, ne ede bilerik?- qısqanclıq hissinin yoxa çıxması ile meydana gelen teessüf Mariyanın ses tonunu yumşaltdı. O, Cavidanın üzünü ovucları arasına alıb, gözlerinin içine baxdı.
-Biz ona kömek edeceyik, sen narahat olma! Sabah men özüm gedib qız ile danışaram. Sene danışa bilmeye biler belke, amma mene danışacaq. Her bir ailede bele şeyler olur , düzelecek, -sonuncu cümle Cavidana teselliden çox özüne teselli kimi çıxsa da ,Mariya sevdiyinin simasında rahatlıq sezdi. Esas olan bu idi.
Yaşar gözlerini açanda başı zoqquldayırdı. Ağzındakı quruluq gece neşesinin evezi idi. Ağrıdan gözlerini berkden yumdu ki, bir az daha mürgüleye bilsin, ancaq susuzluq öz sözünü deyirdi. Döze bilmeyib ayağa qalxdı ve aşağı endi. Seher saatları olduğu içeri düşen güneşin renginden belli idi. Hele gün teze başlayırdı. Yaşar pillekenlerin başında aniden ayıldı ve harada olduğunu xatırlamış kimi etrafına baxdı. Sen deme her şey dehşetli yuxudan ibaret deyilmiş ;o yene de burada, bu vehşet ocağında, öz şeytan rolunu oynamağa mehkum halda oyanmışdı. Yaşar gece baş verenleri xatırladı. Son yadında qalan Cavidanın onu taksiye oturtması idi. Şokdan ayılmış kimi o, pillekenleri endi ve qapıya doğru qaçdı. Açar qapının üzerinde idi. Beli, Cavidan onu getirmiş ve açar ile qapını açmışdı. Bahar yeqin ki, her şeyi ona danışmış ve bu evden hemişelik getmek qerarına gelmişdi. Yaşar qurumuş dil-dodağını gücle işe saldı.
-Bahar- deye hayqırdı ve almadığı cavab düşüncelerini tesdiqledi. Gözlerinin özünden asılı olmayaraq

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 8 >>