Bolum 10

“Heç vaxt, heç vaxt deme” deye bir söz var. Belke de, indiki kimi derk etmemişdim bu sözün derinliyini. Buradan gederken düşünürdüm ki, birde heç vaxt, heç bir qüvve meni buraya getire bilmez, amma böyük loxma ye, böyük söz danışma deyibler. İndi hemin rayon gedirdim… 3 il müddetinde Aycanla defelerle görüşsemde heç Onuru soruşa bilmemişdim. Buna cesaret ede bilmemişdim desem daha doğru olardı. Bu o demek deyildi ki, hele de ona qarşı nese hiss edirdim. Yox… Sadece bunu etsem yene Xezere xeyanet etmiş olacağam, deye düşünürdüm. Heç Aycan da meni üzmemek üçün bu haqda söhbet salmazdı. İndi ister - istemez nese eşidecekdim. Belke de, qarşılaşacaqdım. Bunları daha da, düşünmeyib diqqetimi yola yöneltdim. Belece rayona çatmış ve birbaşa xestexanaya gelmişdik. Dayım bizi xestexananın heyetinde gözleyirdi. Maşın dayandığında aşağı ener - enmez anam ireli yüyürdü. Onun halını gördükce içim parçalanır, her şey ağlımdan çıxırdı. Nenem insulit keçirmişdi, hazırda veziyyeti yaxşı olsa da bir müddet xestexanada qalmalı idi. Hava getdikce qaralırdı ve biz çox yorğun idik. Buna göre dayımın israrı ile eve gelmişdik. Tezece çatmışdıq ki, Xezerden gelen telefon zengi ile çöle çıxdım. - Alo, - Salam, necesen? Nene necedir? - Yaxşıdır sağ ol. - Sabaha çox vacib iclasım var, yoxsa gelerdim. Menim adımla babana keçmiş olsun deyersen. De ki, vaxt eden kimi mütleq geleceyem. - Deyerem. - Sen ne vaxt gelirsen? - Deqiq bilmirem. - Hümeyra, men melum sebeblere göre, senin orada qalmağını istemirem. İnana bilmirdim… Bütün olanlardan sonra Xezer, hele de menim canımı acıtmağa çalışırdı. - Helelik, Xezer! Ne deyeceyine qulaq asmadan telefonu söndürdüm. Nehayet ki, bu semimiyyetsiz danışıq sonlanmışdı. İçimde Xezere qarşı bitib - tükenmeyen bir qezeb vardı. O qeder öfkeli idim ki, çöldeki iliklerime işleyen soyuq hava bele mene tesir etmirdi. Bir müddet ele durduqdan sonra derin - derin nefesler alıb özümü ele alaraq içeri keçdim. - Hümeyra, yaxşısan? Anam tedirginlikle baxışlarını

[1] 2 3 ... 6 >>