sadece ve sadece insanların daxili gözelliyinin önemli olduğunu göstermişdi. Menim Onuru heyatımda istememe sebebimden biri de onun qüsurlu olması idi. Amma Gül menim etdiyimin eksini etmiş, Onuru her şeyi ile sevib qebul etmişdi. Onlar çox gözel aile olmuşdu. Bu menim Onuru son görüşüm idi. Artıq bu defter bağlanmışdı tamamen. Xestexanaya daxil olmamış telefona gelen zengle aparatı çantamdan çıxartdım. Xezer yazısını görmeyimle üz gözümü turşutmağım bir oldu. - Alo, - Hümeyra, necesen? - Yaxşıyam… Sen? Soruşmağa mecbur hiss edirdim özümü. - Men de. Ne vaxt gelirsen? - Yeqin ki, sabah. Menim gelmeyim üçün niye bu qeder darıxırsan bilmirem, ancaq geldiyim zaman heç ne evvelki kimi olmayacaq. Bu sözleri deyerken olduqca rahat idim. - Başa düşmedim?! - Yeni, ayrılırıq. - Bu haradan çıxdı?! Niye ayrılırıq?! - Nece yeni, niye? Xeyanetini qebul edeceyimi düşünmürsen her halda. - Men senin xeyanetini qebul etmişdim. İnana bilmirdim Xezerin hele de, meni acılamağa çalışdığına. - Amma men arxandan iş çevirmek evezine gelib olanları sene demişdim. - Bu meseleni üz - üze danışarıq. - Danışılası bir şey yoxdu. Sadece bil ki, qayıdanda atamgile gedeceyem. Sağ ol. Cümlemi tamamlayıb telefonu söndürerek çantama qoydum. Xezerin mene çekdirdiyi acıları geride qoymağın ve ayağa qalxmağın zamanı gelmişdi. Artıq evvelki Hümeyra olmayacaqdı. Men ali tehsilli, bacarıqlı, güclü bir qadın idim. İndi xoşbexliyimi qazanmaq üçün elimden geleni edecekdim…

<< 1 ... 4 5 [6]