Bolum 11.

İnsan bir yaşdan sonra heyatını özü eline alıb, xoşbextliyini özü qurmağa mecbur olur. Anam bir neçe gün daha nenemin yanında qalacaqdı, men ise, iki gün rayonda qaldıqdan sonra Bakıya, birbaşa atamgilin evine gelmişdim. Artıq her şeye yeni başdan başlamalı, heyat hekayemi mehz özüm yazmalı idim. Bakıya çatdıqdan sonra geldiyimi Xezere xeber etdim ve görüşüb danışmalı olduğumuzu bildirdim. Bir qeder gözlemişdim ki, qapının sert şekilde döyüldüyünü eşitdim. - Hümeyra, sen ne etdiyini zenn edirsen? Bu ne demekdir? Ele qapını açar - açmaz Xezer çığırıb üstüme şığıdı. Yaxşı ki, atam evde deyildi, yoxsa biabır olardıq. - Xezer, özüne gel! Sen özünü ne hesab edirsen ki, mene qışqırırsan? Xezer menim de sertleşdiyimi görüb ses tonunu nisbeten endirerek davam etdi. - Bu etdiyin düzgün deyil. - Niye? Ne vaxta kimi senin etdiklerini qebul etmeyimi gözleyirdin?! Qollarımı qoynumda birleşdirib sözümü deyerek acı - acı gülümsedim. - Hümeyra, sen sadece mene yaşatdığını yaşadın. Onun bu dedikleri menim olan qalan eseblerimi de tamam tarıma çekmişdi. - Xezer! Sen ne danışdığının ferqindesen?! Olanların ikisi bir - birinden tamamı ile ferqlidir. Birisi, qarşılıqsız ve mesum hissler, digeri ise iyrencliklerle dolu hadiselerdir. Bunları bir - birine qarışdırma! - Özünü buna inandırırsan? - İnandırmıram! Bu heqiqetdir! - Kime göre? - Her kese göre. Bu sözden sonra Xezer bir qeder sakitleşib içeri daxil oldu. Bayaqdan qapı ağzında danışdığımızın ferqine indi varmış kimi, başımı yelledim ve otağa keçib stula oturdum. Bu gün aramızda olub keçen her şeyi danışmalı, bu münasibeti ele burada da bitirmeli idik. Daha doğrusu bizim üçün hesablaşma günü idi bu gün. - Hümeyra, gel evimize gedek ve bunları sakit başla evde danışaq. - Men son derece sakitem. Bilirsen, bizim danışılası heç bir sözümüz qalmayıb. Yaşadıqlarımız ortadadır. Baxışlarımı bir nöqteye sabitleyib, son derece sakit bir tonda sözümü dedikden sonra düşüncelere daldım. Biz bu hala nece geldik? Nece bu qeder

[1] 2 3 ... 6 >>