ilk daşı sehv qoymağımla eyri - üyrü bir şey emele geldi. İndi üzerimize düşen, bunu uçurub yerine yeni, sağlam ve düzgün bina inşa etmeliyik. - Düzdür. Xezer elave heç ne demeden bir müddet sessizce oturdu. Daha sonra ayağa qalxıb leng addımlarla otağı terk etdi. Dayana bilmeyib arxasından dehlize gelerek dillendim. - Bacarsan üreyindeki nifreti sil. Geleceyin üçün. Xezer heç bir söz demeden çıxıb getmişdi. O, getdikden sonra bir müddet baxışlarımı bir nöqteye sabitleyib olduğum yerde dayandım. Ehvalım getdikce deyişirdi. Ele bil yaşadıqlarımın, olanların ferqine indi varırdım. İndi başa düşürdüm ki, men boşanıram. Bitmişdi… Evliliyim menim, münasibetimizin en başında sehv addım atmağım neticesinde bitmişdi. Canım acıyırdı… Çox acıyırdı… Bu ne xeyanetin acısı idi, ne de boşanmağın. Bu menim sehvimin, Xezer menden düşüncemi soruşduğu zaman dediyim yalanın acısı idi. Ağır addımlarla hamama keçib suyu açdım ve ilıq su şırnağının altında dayandım. Gözlerimden süzülen damlaların, su şırımlarına qarışaraq bedenimde açdığı cığırları izlerken düşüncelere daldım. Men en gözel genclik illerimi, en gözel yaşlarımı öz sehvim ucbatından mehv etmişdim. Canım ele çox yanırdı ki, oda atılmış kimi, etimden et kesilirmiş kimi. Yaşadığım acını terif bele ede bilmirdim. Dizlerim meni daşımaqdan imtina etmiş ve neticede yere çökmüşdüm. Ovuclarımı yere dayayıb möhkemce ağlamağa daha doğrusu içimdeki acıyı çöle atarcasına hönkürmeye başladım. Ağlamağım getdikce şiddetlenir, bağırtı ile evez olunurdu. Sözün esl menasında acıdan qovrulurdum. Özüm özümü mehv etmişdim. Yaxşı deyibler, insanın öz özüne etdiyini, el yığılsa ede bilmez. Bir saata yaxın vaxt ötmüşdü ve men nehayet ki, sakitleşmişdim. Ayağa qalxıb şırnağı bağlayaraq xalatı eynime keçirdim. Leng addımlarla otağıma gelib güzgü qarşısında oturdum. İndi heyatım başqa yöne doğru gedirdi…

<< 1 ... 4 5 [6]