hadiseler onu şirin yuxuya dalmağa vadar edirdi. Sonra sanki biri üzüne soyuq suyu bir defeye atıb yuxusundan oyadırdı. Heç kime deye bilmirdi derdini, sevgisini, ağrısını. Amma dünyaya hayqırmaq isteyirdi sevgisini. Selimin ona aid olmasını isteyirdi. Saraya dediyi "sevirem"i ona desin isteyirdi. Aylinin ne zamanı düzgün idi, ne seçdiyi adam. Qarşılıq olmayan bir sevdadır insanı mehv eden. Aylin de günü-günden bu sevginin odunda yanırdı. Mehv olurdu sanki.
Yeni gün yeni ümidler getirir. Ümid nedir? Sadece insanın bir şeye olan hedsiz inamı. Her şey inamdan doğur. O, seni sevecek. Buna inanırsan. Demek, ümid edirsen. Ümid yaşamın çox önemli hissesidir. Bezen "ümidlerim boşa çıxdı" deyirler. Daha "inanan deyilem "deyirler. Amma insan ölenedek bir şeylere inanır. Neyese ümid edir. Son nefesinde bele yaşayacağına ümid edir. Demek ki, ümid biten bir şey deyil. Aylin de özlüyünde , belke,yaxşı şeylerin olacağına ümid edirdi.
Seher açılan kimi Selim Saranın zengine oyandı. Yuxulu halda zengi açdı.
-Alo...
-He,Sara...-Selim gözlerini ovaraq yerinde dikeldi...
-Selim,sen artıq meni itirib axtarmırsan... Bu ne demekdir?.. Dünen zengimi niye açmadın?
-Sara , bir deqiqe dayan da.. ne baş verir. İmkan ver ,seher açılsın da...
-Selim, sen ne işle meşğul olmusan ? Meni aldadırsan artıq? Yoxsa o leçer arvadın...
-Kes sesini...-deyerek Saranın üstüne qışqırdı... Sara,bir de eşitmeyim.. Aylin haqqında bele danışmağa heç bir ixtiyarın yoxdur.
-Ele oldu... Cehennem olsun senin Aylinin,-deyerek desteyi asdı...
Selim eseble üstündeki yorğanı yere atdı..Ayağa qalxıb aşağı düşdü. Aşağıdan dadlı etirler gelirdi...Ele bilirdi, Gülnare xala gelib.. Aşağı düşen kimi Aylinin şen sesi ile qulaqları şenlendi.Aylin Selimin qaraqabaq şekilde aşağı düşdüyünü görüb:
-Mister qaraqabaq , sabahın xeyir,-dedi ...
Selim özünden ixtiyarsız gülmeye başladı...
-Ooo.. Sizi güldürmeyi bacardım.. -deyib gülümsedi,-Gel otur. Bax ,sene sevirsen deye,yumurtalı çörek bişirmişem.. Hetta sobada senin

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 13 >>