Yaşar. - Xüsusile , bu acını sevdiyin, eziyyetini çekdiyin insandan görende ümidin her yerden üzülür.
-Men seni aldatmamışam, - Bahar dolmağa başlayan gözlerini yuxarı qaldırdı.- Men günahsızam. Meni özüm aldadılmışam. Ele bilirdim , sen başqasan, amma sen de ...
-Hec ne eşitmek istemirem, - Yaşar aniden ayağa qalxdı ve ne ise demek isteyen Baharın sözünü yarım qoydu.
-Yaşar...
-Ne ise yemek isteyirsen?
Bahar aşağı endirdiyi başını buladı ve göz yaşlarını sildi.
-Amma yemelisen. Gedim bir şey alım.
-Men yemek hazırlamışam, almaq lazım deyil. Eger isteyirsense, ye, men yemeyeceyem.
-Yaxşı, o zaman sen dincel, men isidib yemeyini buraya getirecem, -Yaşar onu eşitmirmiş kimi davrandı.
-Ehtiyac yoxdur, men ac deyilem.
-İnad eleme , Bahar! Yeyeceksen dedim!
Bahar o, çıxan kimi üzerini örtüb yatmağa çalışdı, yoxsa daha çox ağlayacaq ve daha çox ona qulaq asmalı olacaqdı. Ve heqiqeten de ,Yaşar üzerinde yemek olan sini ile içeri keçende o artıq yuxuya getmişdi. Yaşar yemeyi bir kenara qoyub yeniden yatağın bir qırağında özüne yer etdi. Dodaqları yaralı, üzü çökmüş arvadına deqiqelerle baxdı ve onun terefinden hazırlanan şorba dolu qabı eline alıb qaşıqlamağa başladı. Göz yaşları yanaqlarından aşağı doğru süzülür, ağzından içeri ötürülen her qaşıq yemek içine zeher kimi axırdı.
-Bagışla, - dedi ve bir qaşıq daha ağzına aldı.- Bağışla meni, Bahar, bağışla, - Yaşar sonunda qabı yerine qaytarıb , elleri ile üzünü örtdü.
-Bagışla, meni bağışla...Men... Bağışla...
Artıq yuxuda olan Bahar onu ve onun yalvarışlarını eşitmirdi, amma sanki hiss edirmiş kimi üz-gözünü turşudub, yerinde narahat şekilde terpendi. Yaşar göz yaşlarını silib onunla üzbeüz uzandı ve arvadını qolları arasına alıb, sıx-sıx qucaqladı. Axı niye her şey bu qeder çetin idi, niye?
Seher Bahar gözlerinin üzerine düşen güneş şüalarının tesiri ile oyandı. Bir az daha mürgülemek isteyine qalib gele bilmirdi; bedeni çox zeif idi.Gözlerini açanda özünü böyük yataqda tek tapdı. Düzü, Yaşarın onunla

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 >>