Sara Selime daha da yaxınlaşdı. Selim Saranın nefesini dodaqlarında hiss etmeye başlayanda artıq narahat oldu. Bu yaxınlıq ona heç de xoş tesir etmirdi.Sara Selimi öpmeye hazırlaşırdı. Selim bunu etmek istediyine emin deyildi.Sara Selime daha da yaxınlaşanda Samir Selime zeng etdi. "Necebse tam zamanında zeng etdin, dost",-dodaqaltı sevinerek zengi açdı.
-Alo. Selim.
-He, Samir.
-Hardasan sen?
-Saranın evinde. Niye soruşursan ki?
-Daha heç ne.
-Samir,de, görek ne olub axı. Ele bele zeng etmezsen sen.
-Bir daha ad günün mübarek .
-Çox sağ ol,Samir. Bayaq tebrik etmisen de... Ele bunun üçün zeng etmişdin?
-Aylin zeng etmişdi?
-Aylin? - teeccüblenmişdi Selim.
-He de Aylin.
-Yox, danışmamışam onunla. Nolub ki?
-Daha heç ne, Selim. Eve gedende anlayacaqsan, - deyib Samir telefonu söndürdü.
Selim celd gelen cavabsız zenglere baxaraq Aylinin nömresini axtarsa da, onu cavablanmış zengler arasında gördü... Baxışlarını Saranın üzünde cemlese de,Sara heç ne anlamırdı. Selim nese demek istese de, fikrinden daşındı. Selim anlamışdı ki, Sara bu zengi bilerek açıb. Ona esebileşmeye de haqqı yox idi. Odur ki ,heç bir şey demedi.
Aylin evde sıxıldığı üçün tenhalığını da alıb harasa getmek isteyirdi. Maşına oturub bilinmez yollarda ağlayaraq maşını süret ile sürdü. Gözünden axan yaşlar sükanı idare etmekde ona engel olduğu üçün sahil kenarında saxladı maşını. Maşından düşüb bir az oturdu burda. Ağladı. Sehv insanı sevdiyi üçün ağladı.. Qelbi ağrıdığı üçün ağladı. Tenhalığı üçün ağladı. Ebedi bir yalnızlığa düçar olduğunu düşündü. Sevgi bu olsa gerek. İnsana derd verir. İnsanı ağladır. Jan Jak Russo deyir, derinden sevmek-özünü unutmaq demekdir. Aylinin de ruh halı bu idi. Derinden sevirdi. Ele bir derinliye dalmışdı ki, artıq batmaq üzre idi. Özünü ise unutmuşdu. Xoşbextliyini unutmuşdu. Ağlı,düşüncesi, qelbi tek bir insanın adını pıçıldayırdı:Selim
Adını eşitmesi ile çevrilib yana baxdı.Yanına oturan adamı görende teeccüblendi.

Paramparçadır qelbim,
Mezarına

<< 1 ... 9 10 [11] 12 >>