etmeli idi. Aylinle arasına ise bir hedd qoymalı idi. Bele davam ede bilmezdi. Günü-günden Ayline daha çox bağlanırdı. Ona göre de artıq çalışıb Aylinden uzaq durmalı idi. Son qerarını verib aşağı düşdü. Aylin oturub çay içirdi. Amma o qeder düşünceli idi ki, Selimin "sabahın xeyir " demesi ile diksinmişdi.
- Noldu? Qorxutdum?
-Fikir verme. Sadece bir az dalmışdım. Geldiyini eşitmedim,-deyerek masadan qalxdı. Üzünü Selimden gizletmeye çalışırdı. Dünen baş verenler onsuzda onu utandırmışdı. İndi de Selimin üzüne baxmaq onu daha da utandıra bilerdi. Odur ki, fürseti tapan kimi yuxarı çıxmaq istedi. Selim Aylinin önüne keçib:
-Aylin....-dedi. Baxışlarını Selime diken Aylin özünü itirdi. Qelbi yerinden çıxmaq istercesine döyünürdü. Ritmi tenzimlene bilmeyen üreyine söz keçmirdi. Heç cüre Selimi özüne qadağan ede bilmirdi. Selim de baxışlarını Ayline çevirerek sözünün ardını getirmeye çalışdı.
-Bir-birimizle qaçdı-tutdu oynamayaq,belke,-demesi ile Aylin teeccüblü baxışını Selime çevirdi. Amma heç ne demedi . Sadece susdu,— Ezizsen ,Aylin ,mene... Sadece ... -ne deyeceyini de bilmirdi. Peşiman olduğunu deye bilmirdi. Axı Aylinin öpüşü onun üçün heç de peşmanlıq deyildi. Eksine,bu hiss onun üçün çox deyerli idi. Her şeyi deyişmek isterdi. Sadece hele de özüne sevgisini etiraf ede bilmirdi. Emin deyildi özünden. İndi de Aylinle etdiyi bu söhbete bir mena vere bilmirdi. Tamam başqa sözler demek isterdi. Lakin demirdi... Selimin danışmaqda çetinlik çekdiyini gören Aylin özü danışmağa başladı.
-Selim,narahat olma. Bilirem bu olmamalı idi. Başa düşürem ,peşimansan. Narahat olma. Her şey qaydasındadır,-deyerek özünü gülümsemeye mecbur etdi. Sonra ise asta-asta pilleleri qalxdı.Selim ise gülümseye bilmirdi. Donub qalmışdı. Yene de her şey korlanmışdı. Anlamadığı bu hissler onu esir almağa davam edirdi...

İşde Selim Saraya yene de zeng etmeye davam edirdi. Artıq emin idi,Sara olmalı idi onun yanında. Özünü Ayline layiq de bilmirdi. Zenglerine cavab ala bilmediyi üçün iş

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 12 >>