Baharın arxasında dizlerini qatlayıb onun kimi yere çökdüyünde ,adını heyecanla çekmiş ,bu çaresiz, acı içinde qıvrılan qızın başını ovucları arasına alaraq bağrına basmışdı. Bahar ağlamırdı, amma bedeni o qeder yorğun, o qeder zeif düşmüşdü ki, Yaşarı istese de ,iteleye bilmirdi. Bir az sonra o özünde güc toplayıb , nehayet, başını qaldırdı ve erinin gözlerinin içine baxdı. -Sevinmirsen?- pıçıltı gücle sezile bilecek gülüş ile birlikde seslenmişdi. Yaşarın bir xett üzre yığılmış dodaqlarının altı titredi. O ne ise demek iqtidarında deyildi. Bahar Yaşarın onun çiynine endirdiyi elini kenara çekib ayağa qalxmağa çalışdı. Yaşarın da onunla birlikde hereket etmesine mehel bele qoymadı. Arxasınca seslenen erine teref çevrilmedi. Onun yatağa uzanmasını isteyen insanı heçe saydı ve sentirleye-sentirleye aşağı düşdü, özünü divana atıb ,bu günler erzinde ona doğma olan yegane şeye; tavana baxmağa başladı. Yaşar Esmerin dediyi her şeyi etmeye çalışırdı. Vaxtı-vaxtında Bahara dermanlarını mecburi de olsa içirdir, onun üçün xeyirli olacaq her şeyi sifariş ile evlerine qeder getirir, Bahar yemeyi yedikden sonra onu qarabaqara izleyerek , qusmasının qarşısını almağa çalışırdı. Bütün bunlar Baharın zahirine heqiqeten de öz tesirini göstermiş; Baharın yanaqları allığını geri qaytarmış, çekisi artmış, çökmüş gözleri yeniden öz yaşıllığı ile göz qamaşdırmağa başlamışdı. Lakin hemin gözlerde aylar evvel parlayan işıq yeniden özünü göstermemişdi. Öz erine aşiq olan gözler indi ona laqeydlik ile baxır, Yaşara heç nifret de bexş etmirdi. Gelini üçün onsuz narahat olan Fateh, defelerle ona zeng eden ve qızları ile danışmaq isteyen Şebnem xanımla Isgendere her defe bir sebeb getirmekden bezmişdi. Zenglerine cavab vermeyen Yaşar qapını da üzüne açmırdı. Şirketde de onu tapmaq olmurdu. Bütün vacib işlerini Ayaz vasitesile evden idare eden Yaşar atasını evin qarşısında görer-görmez bütün evde işıqları söndürüb, qapıları bağlayırdı. Elbetde, Fateh uşaq deyildi ki, bunu başa düşmesin.Eynile

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>