Bölüm 34

-Bu qeder iyrenirsense, bu qeder nifret edirsense, niye meni burada saxlayırsan? Niye özüne bu qeder ezab verirsen?- Bahar ağlamasındı. Yaş tebeqesi ile bağlanan gözleri nifretle parlayırdı. Yaşar nefesini onun üzünde gezdirdi ve qızın etiraz etmesine mehel qoymadan elini yeniden saçlarına keçirib, baş barmağı ile yanağını sığalladı.
-Tek özüme deyil, her ikimize ezab verirem. Özüme senin kimi qadını deyerlendiyim üçün, sene bu qeder ucuz olduğun, mene eyni hisleri yene yaşatdığın üçün ezab verirem ve vereceyem. Bilirsen niye? Çünki sen de , men de , ancaq buna layiqik.- Yaşar fısıldayır ve isti nefesi ile onsuz sözlerin tesirinden ağlamaq üzre olan qıza ele dediyi kimi ezab verirdi.
-O zaman istediyini et!- Bahar onun üzüne deyil, başqa terefe baxaraq hiddetini bildirdi.- Ne isteyirsen et ve rahatlan! Eger ,men senin elinde sadece oyuncaq olacağamsa, istediyini eleye bilersen. Ömrümün sonuna qeder mene ezab ver ve öz içindeki vehşini doydur!
Qızın sesi pıçıltı ile çıxdığı halda, sanki qışqırır ve bütün nifretini qusurdu. Yaşar elini endirdi, diqqetle onun gözlerinin içine baxdı. Onu gördüyü hemin günü xatırladı:ilk baharın yaşıl yarpaqları kimi parlayan gözler , indi payızda solmuş kimi idiler. Onlar öz son baharını yaşayırdı. Onlar artıq sevmek bacarığını tüketmiş, bütün ülvi hisslerden tecrid olunmuş , sadece nifret ile alışıb yanırdılar. Hetta bu nifret de ,tamamile hissiyatsız, boş ve halsız idi. Bahar her şeye laqeyd yanaşırdı. Hemçinin bedenine. Sevgiden mehrum olmuş beden indi lazımsız et parçasından başqa bir şey deyildi onun üçün . Yaşar geriye çekildi, üzünü de diger terefe çevirdi. Onu görmek istemirdi. Bu gözler de , bu gözlerin sahibi de artıq evvelki deyildi ve bu deyişimin sebebi Yaşar özü idi. Vicdan adlı soxulcan üreyini deşirdi.
Yaşar ayağa qalxmaq üçün artıq herekete gelmişdi, lakin Bahar onu qolundan tutub saxladı.
-Hara gedirsen? He?- bu defe o, sesini yükseltmişdi ve utanmadan qışqırırdı. Göz yaşlarını saxlamadan etrafa

[1] 2 3 ... 6 >>