Bölüm. 35


Yaşar gözlerini açanda otaq tamamile qaranlığa belenmişdi. Qollarının arasında Baharı tapmayınca ilk önce onun hamamda ve ya adeti üzre aşağıda olduğunu düşündü. Lakin sadece 30 saniye kifayet etmişdi ki, Yaşar bunun bele olmadığını anlasın. Ayağa nedense qorxmuş pişikler kimi qalxdı ve pencereye yaxınlaşdı. Beli, fikirleşdiyi heqiqeten de ele idi: darvazanın qapısı açıq idi. Amma gözlerini etrafda gezdirende daha bir şok yaşadı. İkinci mertebenin penceresinden küçe açıq ,aydın görünürdü deye Yaşar Baharı özü ile dartıb aparan Senanı göre bildi. Yaşarın başından aşağı qaynar sular tökülmüşdü. Deliler kimi eynine eline keçeni geyinib ,ddaşağı düşdü. Bu süret darvazanın qarşısında azalmışdı. Yaşar ayaq saxladı. Darvazadan çıxmaq üçün yeterince gücü olmadığını anladı. Hele gece onun qolları arasında olan qadını itirmek qorxusu qeder heç ne ona bele tesir etmemişdi. Amma, eger Yaşar çıxsa ve Bahar onunla gelmek istemese , bu daha böyük zerbe olacaqdı. Yaşar bilirdi ki, buna döze bilmeyecekdi. Ona göre geriye addımladı, lakin yene dayandı. Baharsızlıq kimi yoxluq onun heyatının sonu demek olduğunu başa düşdü. Yox, ne olursa, olsun! Hetta Bahar istemese de , Yaşar onu zorla geri qaytaracaqdı. Onun başqa birine aid olacağı fikrinden deliye döne bileceyini hiss edirdi. Qefil hereketle yeniden darvazaya doğru ireliledi ve eli giriş qapısının desteyinde öz hereketini saxladı. Yaşar Bahara edilen müracieti eşitmişdi. Baharın onunla üzbeüz olduğunu hiss etdi ve sadece, gözlemek qerarına geldi.
-Sarı gelinim, gel gedek buralardan, gel qayıdaq kendimize. Boşan ondan. Sene ezabı men deyil, o verir. Gel gedek ,her zaman xoşbext olduğumuz hemin yerlere.
Araya sessizlik çökdü. Baharın zamanında xoşbext olduğu yerler... Yaşar yene de sevdiyi qadını bedbext etdiyini başa düşdü. Her ne qeder esebi olsa da , ne qeder nifret etmeye çalışsa da ,eynile Nuray kimi o Baharı da sevirdi ve Nuray kimi onu da öz yanında saxlayaraq bedbext etmişdi. En azından bu defe seçimi ona

[1] 2 3 ... 8 >>