menasız idi. Çox vaxt " Bahar, gel bu gün ..." kimi başlayan cümleler Baharın üzünü çevirib otağı terk etmesi ile ,ve ya uzandığı yerde örtüyü üzerine çekmesiyle ,heç başlamadan bitirdi. Amma Bahar getmirdi. Hemin günden sonra bu evden bir daha qaçmağa cehd göstermemişdi. Günlerini ruh kimi keçirir; dermanlarını ve qidasını zamanında qebul edir, lakin bunlarla beraber durmadan ölümü gözleyirdi. İçine düşdüyü qaranlıq quyu çox derin idi. Yaşarın onu ikinci defe Esmerin yanına aparmaq isteyi de digerleri kimi uğursuzluğa düçar olmuşdu. Bahar onu eşitmirdi, dindirmirdi, heç üzüne de baxmırdı.
Bu qeribe havası olan günler erzinde Yaşar barmağıyla da olsa, ona toxunmamışdı. Baxmayaraq ki, o bunu bütün ruhu ile isteyir ve gözleyirdi; Bahar icaze vermeden ,en azından buna hazır olmadan bir daha ona toxunmayacağına dair özüne söz vermişdi. Lakin bu sözün üzerinde dayanması düşündüyü qeder asan olmamışdı. İndi Yaşar Bahardan tek ruhen deyil, eyni zamanda fiziki cehetden asılı idi. Onun bitmeyen fiziki aclığı bir çoxu üçün sadece seks isteyi idise, Yaşar üçün bu daha artıq idi. Sevdiyi qadına toxuna bilmek, oxşamaq, saçlarından tutmuş bedeninin her ezasına qeder özüne aid olduğunu bilmek Yaşar üçün sevgiden öte deyildi; sevginin, eşqin özü idi.
Bahar günler sonra nehayet, metbexe ayaq basanda özünü qeribe hiss edirdi. Bir anlıq o, yarım qoyduğu aşpazlıq kursunu xatırlayıb , günlerdir qurumuş, işıqdan bele mehrum olan gözlerinin yaşardığını hiss etdi.Bu xoş hiss idi; her ne qeder acı olsa bele. Bahar burun perlerine qeder irelileyen göz yaşlarını sildi ve içeri keçdi. Önlüyü üzerine saldı, arxadan iplerini bağladı ;özünü tam hazır hiss etdikden sonra soyuducuda bişire bileceyi her şeyi kiçik masanın üstüne düzdü. Başı yemek hazırlamağa ele qarışmışdı ki, salat üçün terevezleri doğradığı zaman eve keçen ve onu sesledikden sonra metbexe doğru gelen Yaşardan xebersiz qalmışdı. Ne qapının , ne de erinin sesini eşitmemişdi. Yaşar hefteler sonra metbexde sevdiyi işle meşğul olan

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 8 >>