Selim daha Aylin sevdasından el çekecekdi. Selim yeniden Saraya geri dönecekdi. Saranın çıxış yolu Selim idi.Selim ne etdiyinin ferqine varıb Saradan aralanmağa çalışsa da,Sara artıq onun qulağına xoş sözler pıçıldayaraq onu ele almağa çalışırdı.
-Selim,men seni sevirem.
-Aylin,men de seni sevirem,-deyerek Selim Saranı özüne sıxdı.Saranın elinin temasını öz bedeninde hiss etdikde fikrinde Aylin idi. Sara onu öpüb oxşadıqca Selim Aylinin onu öpdüyünü düşünürdü. Gözü önünde canalanan sima Aylin idi ve Selim serxoş ruhu ile Saraya sarılırdı. Ruhu Ayline aid iken bedenini başqa birine teslim edirdi.Saranın bedenine toxunan,saçlarına sığal çeken elleri sabah onun peşmançılığına qebir qazacaqdı. Dodaqları peşimançılıqdan utanacaqdı. İndi bundan xebersiz"Aylin"deye sayıqlayaraq Saranı öpürdü.Sara heç buna ehemiyyet bele vermeden Selime aid olmağı üstün tuturdu. Esas odur, Selim artıq onun yatağında idi. Seher buna peşiman da ola bilerdi. Amma artıq gec olacaqdı.Sara qalib gelmişdi. Selim onun olmuşdu. Selim ise meğlub idi. Bu defe o uduzmuşdu.Esebine meğlub olmuşdu. En böyük sehvini etmişdi...

Xeyanetin izini daşıyıram.
Sehvlerimle yanıram ,alışıram.
Men sevgine möhtac aşiq adamam.
Meni sevmedin sen,menden el çekdin.

<< 1 ... 7 8 [9]