Hekimler bir müddet xestexanada qalmasını deseler de, Aylin inad etmiş,eve gedeceyini demişdi. Hekimler de Aylinin inadı qarşısında çaresiz qalıb icaze vermişdiler. Amma ayağı sarıqlı olduğu üçün bir müddet sükan arxasına keçe bilmeyecekdi.
Aylin Nigarın kömeyi ile aşağı düşende girişde oturan yeni işçi ona yaxınlaşaraq:
-Aylin xanım, bayaq bir nefer sizin veziyyetinizle maraqlandı, - dedi.
-Kim idi ki? - deye teeccüb keçirdi ve Nigara baxdı.
-Bilmirem ,düzü. Men işe dünen başlamışam. Tanış idise bele, men bilmirem.
-Anladım. Bes adını demedi.?-bu müemmalı adam diqqetini çekmişdi.
-Yox, Aylin xanım. Sadece sizin yaxşı olub - olmadığınızı soruşdu. Men de ayağınızın burxulduğunu dedim.
-Oldu. Anladım. Senin adın nedi?
-Menim adım Şelaledir, - dedi ve gülümsedi.
-Memnun oldum, Şelale.
Aylin ordan Nigarla birge uzaqlaşdı.
-Nigar, belke, Tural idi,-düşünceli halda dedi.
-Belke, Selim olub.
-Ne bilim. Amma onu burda hamı tanıyır axı.
-Nezere al ki, o teze işçidir. Özü dedi axı. Selimi ise tanıya bilmez.
-Ne bilim. Selim olsa, gelib menden soruşardı da. Yox, mence, ele Tural olub, - dedise de, gelenin Selim olmasını çox isteyirdi.
Aylin eve Nigarla gelmişdi. Aylini eve çıxarandan sonra Eli ile görüşmeli olduğunu deyib çıxıb getmişdi. Nigar gedenden sonra Aylin müemmalı qonağı düşünürdü."Axı kim ola bilerdi? Belke, doğurdan da, Selim idi." Selim.. Selim... Hisslerine , düşüncelerine,xeyallarına qenim kesilen tek insan. Mütleq Selimin özünden bunu soruşmalı idi. Turalla son danışığı ele de yaxşı olmadığı üçün Turaldan soruşmaq istemirdi. Turalla son söhbetinden sonra bir daha ne onunla danışmış,ne de görüşmüşdü. Düşüncelere dalaraq yuxuya getmişdi. Yemek yemeye de hevesi olmamışdı. Daha doğrusu, ayağı ağrıdığı üçün durub özüne yemek hazırlaya bilmemişdi.Elece çarpayısına uzanıb yatmışdı. Oyananda gece saat 1 idi. Ayağının ağrısı ile ufuldayıb çarpayısından qalxdı. Dehşet susamışdı. Esa kömekliyi ile qalxıb işığı yandıraraq pillekenlere doğru geldi.

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 11 >>