Pilleleri düşende ilk addımı atmışdı ki, işıq söndü. İşığın sönmesi ile Aylin qorxdu ve esa elinden pillekenle sürüşüb yere düşdü. "Ufff. Lenet şeytana",- deyib otağına qayıtmaq isteyirdi. Bu vaxt Selim otaqdan telefon feneri ile çıxıb :"Kim var orda?" - dedi ve Aylini gördü.
-Aylin.. Ne edirsen orda? O ne ses idi,-deyib yaxına geldi.
Bu vaxt işıqlar da yandı. Aylinin ayağındakı sarğını görüb telaşla :
-Ayağına ne oldu? - dedi. Ayline ne olduğunu bilse de,ayağının bele ciddi olduğunu bilmediyi üçün telaşlanmışdı.
-Heç. Önemli deyil. Yıxılmışam, - düzünü demek istemedi Selime.
-Sen hardan yıxılmısan ki, bu güne qoymusan ayağını?-deyerek sınayıcı baxışlarla Ayline baxdı. Aylin de özünü itirdi.
-Xestexanada olub, Selim. Önemli bir şey deyil.
-Bes burda ne edirdin? O ses ne idi?
-Susamışdım. Aşağı düşmek isteyende işıq söndü. Esa yere düşdü. Ses de onun sesi olub.
-Yaxşı sen otağına qayıt. Men getirerem su, - dedi nevazişle.
Ahh. Aylin bu nevaziş üçün nece de darıxmışdı. Ayağı ağrısa da,Selimin bu qayğısından ötrü sevinmişdi. Hetta ömür boyu ayağı bele qalsa da,olardı. Teki Selim hemişe ona bele nevaziş göstersin.
-Yox,Selim. Aşağı düşmek isteyirem. Yemek de yeyecem,-yemek yemediyi üçün qarnı guruldamağa başlamışdı.
-Yaxşı. Onda mene ver ağırlığını. Kömek edim düşmeye,-deyib Aylinin qolunu boynuna doladı.Aylin Selimin kömekliyi ile metbexe gelib masada yerini aldı.Selim Ayline hereket etmeye imkan vermeyerek:
-Aylin,otur. Men hazırlayacam her şeyi,-dedi. Çox qayğıkeş idi. Bu qayğıkeşliyi Aylinin üreyini daha da sevgi ile doldururdu. Aylin ne qeder Selimi qelbinden qoparıb atmağa çalışsa da,alınmırdı. Bir insan üreyinizde olsa,onu çıxarıb atmaq asan olmasa da, mümkün olan bir şeydir. Eger o insan üreyinizde deyil de, üreyinizin özüdürse,onda onu çıxarmaq mümkün deyil. Onu çıxarmaq üçün üreyinizi qoparmanız lazımdır. Bu ise ölmekden başqası deyil. Selim de Aylinin üreyinde deyildi,onun döyünen üreyi idi. Selim ona nefes idi. Heyat idi... Selimi heyatından

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 11 >>