Bolum 17.

Çox beyendiyim bir kitabda oxumuşdum. “İnsan evlendiyi zaman, ya xoşbext olur, ya da bedbext. Ortası yoxdur”. Yazar nece de haqlı imiş. Doğurdan da ortası, ve ya yarı xoşbextlik, yarı bedbextlik olmurmuş. Tam xoşbext, ya da tam bedbext olursan ve men sözün esl menasında bedbext olmuşdum. Üstelik bu bedbextliyi men özüm öz ellerimle heyatıma getirmişdim, nişanlı olduğum halda başqa birine vurularaq. Yaşadıqlarımı göz yaşları içerisinde danışmağa başlamış, Xezerin xeyanetine haqq verme sebebimi söylemişdim. - Bilirsen, men heç vaxt sehv etmeyeceyimi düşünürdüm. Amma ele çox sehv etdim ki. - Peşmansan? - Sehvlerim ucbatından başıma gelenler, böyümeyime ve tecrübe qazanmağıma sebeb oldu. (Baxışlarımı üzüne sabitledim). Deyesen, peşman deyilem. - Sen heqiqeten çox güclü qadınsan. - Bilirem. Gülümseyerek baxışlarımı üzünde gezdirdiyim zaman Kenan da gülümsedi. - Menim, hele de başa düşmediyim bir şey var. - Nedir o? - Bütün bunları yaşamışken, hele de Xezerin xeyanetine nece haqq vere bilirsen? - Evvel men de ele düşünürdüm. Hetta Xezere “Birisi mesum hissler, digeri ise iyrenc hereketlerdir, ikisini bir - birine qarışdırma” deye çemkirirdim. Amma sonra başa düşdüm ki, bir az evvel senin de dediyin kimi, xeyanet ele xeyanetdir, heç bir behane ve açıqlama qebul etmir. Men münasibetimizin en başında ona yalanlar danışıb başqasına qelbimi açdım, o, da eynen cavabımı qaytardı. - Amma daha acımasız bir şekilde. Tek qelbini yox, hem de yatağını başqasına açaraq. Heç bir söz demedim, daha doğrusu deye bilmedim, çünki haqlı idi. Çox haqlı idi. Xezer mene böyük bir haqsızlıq etmişdi. Araya derin bir sükut çökdü, sanki danışsaq nelerse mehv olacaqmış kimi. Her ikimiz sessizce eyni istiqamete baxırdıq. - Onuru, hele de sevirsen? Kenanın sessizliyi pozmasının ardından eşitdiyim sual mene qeribe gelmiş olacaqdı ki, baxışlarımı yeniden onun üzünde gezdirdim. - Ne? - Sevdiyim qadının qelbinde kimin olduğunu bilmeliyem, ele deyilmi? Düz deyirdi mence. Hem sehv dese de men

[1] 2 3 ... 6 >>