Hümeyra, izin ver mende bir - iki kelime danışım. Evli olduğumuz müdetde bele bu qeder danışmamışdın. Xezerin sesinde, alışılmışın eksine bir gülüş, bir zarafat hiss olunurdu. Bu meni hem sevindirmiş, hem de gülümsetmişdi. Demeli, bu evliliyin bitmesi ikimizinde deyişmeyimize sebeb olmuşdu. - Buyur, - Haqlısan, Hümeyra, esas da men… Senin canını acıtmaq üçün neler etdim. Bağışlanmalı birisi varsa, o da menem. - Men seni bağışlamışam. - Men de seni bağışlamışam. Hümeyra, men aşiq oldum ve yaxın zamanda yeniden aile quracağam. Aşiq olduğumu başa düşdüyüm gün, seni bağışladım, heç bir günahın olmamasına reğmen. - Çox sevindim, çox tebrik edirem. Ümid edirem, bu defe layiq olduğun xoşbextliyi yaşayarsan. - Sen de, Hümeyra. Kaş ki sehvimizden en başında döne bilseydik. - Yeqin qismetimiz bele imiş. - Çox sağ ol ki, zeng etdin. - Özüne yaxşı bax ve çox xoşbext ol. - Sen de. Telefonu söndürdükden sonra oturub ağlamağa başladım. Eslinde, ağlamalı bir şey yox idi, eksine sevinmeli idim, çünki üstümden böyük bir yük qalxmışdı. Amma men dayanmadan hönkürürdüm. Xezer de menim kimi sevgisi sayeseinde deyişmeye başlamışdı. Bu çox sevindirici hal idi. Ey eşq, sen nelere qadir imişsen...

<< 1 ... 4 5 [6]