öz ağılsızlığım ucbatından meni heqiqeten seven adamın qelbini paramparça etmişdim. Sessiz axan gözyaşlarım hıçqırıqla evezlenerken, men sadece Kenanın arxasından baxır onun menden uzaqlaşmasını izleyirdim. Men özümde onu çox sevirdim, hetta artıq onsuz yaşamağım mümkün deyildi, amma münasibetimizi ele bir hala getirmişdim ki, bundan sora heç üzüme baxmasa yeridir. Bir müddet parkda tekbaşıma ağladıqdan sonra, özümü ele alıb Şemsi götürerek eve teref yol aldım. Parkın her yanında Kenan ve menim xatirelerimiz vardı. Her addımda canım daha da acıyır, ağlamağım şiddetlenirdi. Bundan sonra ne olacaqdı, men ne edecekdim? Beynim cavabsız suallarla dolu idi. Ağlaya - ağlaya qapını döydüyüm zaman gelinimiz açmış ve menim perişan halımı görüb telaşlanmışdı. - Hümeyra, sene ne olub, bu ne haldır? Heç ne deye bilmeyib hönkürerek onu qucaqladım. Yazıq qız heç ne başa düşmesede meni sakitleşdirmeye çalışırdı. - Keçdi, canım, keçdi. İçeri gel. İçeri keçib divana oturdum. Canım o qeder yanırdı ki, bütün bedenim tir - tir esirdi. Gelinimiz Şemsi yatırdıqdan sonra menim üçün bitgi çayı getirib yanıma oturdu. - Yaxşısan? Fincanı iki elli sarmalayıb başımı yelledim. - Heç yaxşı deyilem. - Mesele Kenandır? - Mesele menem. Kenanın qelbini çox qırdım. Onu çox sevirem, incinmesine dayana bilmirem, amma onu her kesden çox özüm incidirem. - Kenan da seni çox sevir. - Bilirem. - Bes onda niye ona da, özüne de ezab verirsen? - Bilmirem, lenet olsun bilmirem. Oradan niye qaçdığımı, daha sonra o otağa niye qayıtmadığımı heç neyi bilmirem. Tek bildiyim men artıq Kenansız yaşa bilmerem. - Ezizim, aranızda ne yaşandı bilmirem, amma sevginize yazıq etme. Başımı ellerim arasına alıb ağlamağa davam etdim. Elimden başqa ne gelirdi ki…

<< 1 ... 4 5 [6]