sadece Selime baxırdı.
-Ağlama... - dedi ve susdu..-Ağlama, Aylin,-o, ağlama dedikce Aylin daha berkden ağlamağa başladı. Selim onun gözündeki yaşları silerek, - Menim qezebim sene deyil. Ağlama,-dedi.
-Axı niye bele edirsen?-ağlamağını saxlayıb soruşdu.
-Heç ne soruşma. Soruşma, - dedi.
-Danış mene. Ne olar, Selim. Bele sen de ezab çekirsen, meni de qırırsan.
-İnan mene,men seni qırmaq istemirem. Sen menim qırmaq istediyim sonuncu insan bele deyilsen. Sadece ....Heç ne ... Heç ne, Aylin,-deyerek telesik addımlarla evden çıxdı.
Aylin tekbaşına qaldı. Selimin niye bele davrandığını anlamağa çalışsa da,heç bir netice vermirdi bu. "Belke,Sara ile arası pisdi. Onun esebini de menden çıxır". Ağlına başqa heç bir fikir gelmirdi. Aylin ağlına da getirmirdi ki, Selim ele onun özünü sevir. Ele onun özüne göre de ezab çekir.
***
Selim evden çıxıb hara getdiyini bilmeden maşını sürdü. Axırda Aylinle ilk defe rastlaşdıqları kafenin önünde olduğunu gördü. Hansı ara gelmişdi bura? Heç özü de bilmirdi. Bu nece bir sevgi idi? Bu nece bir ateş idi? Yandırdıqca yandırırdı adamı. Deli edirdi adamı. Sevdikce sevmek isteyirdi adam,baxdıqca baxmaq. Selim Ayline ele bağlanmışdı ki, qopa bilmirdi ondan. Başqasının olma fikrini qebul ede bilmirdi. Boşanmaq istemirdi. Eksine, onunla esl aile olmaq isteyirdi. Bir - birini sevsinler, isteyirdi. Uşaqları olsun,isteyirdi. Amma qarşılıqsız sevirdi o. Bu ise onun olan-qalan ağlını da elinden almışdı.
Artıq saat 20:00 idi. Selim eve qayıdıb divanda oturmuşdu. Aylin ise öz otağında idi.Selim Aylinin otağına doğru baxdı. Yuxarı çıxdı ve qapını döymek istedi. Elini qaldırdı, amma ne deyeceyini bilmediyi üçün elini aşağı salıb aşağı düşdü ve qollarını başı altına qoyaraq beli üste divanda uzandı. Ne qeder bele uzandığını bilmedi. Sonra qalxıb televizoru yandırdı. Film gedirdi. Bir az ona baxmağa başladı. Fikrini heç cüre cemleye bilmedi. Sonda yene özünü Aylinin qapısı önünde gördü. Qapını döymek isteyende Aylin qapını açdı. Şişkin gözleri

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 11 >>