Bolum 19.

Finala son bir bolum...

Ayrılıq da sevgiye daxildir deyibler. Doğrudur, çünki qelbe söz keçirmek olmur. Münasibet qurtarıb deye sevmemek, ayrılığın acısını çekmemek olmur. Ayrılıq acısı insanın canını ele çox yandırır ki, ruhunun bedeninden çekildiyini zenn edirsen. Çünki hele de çox sevirsen. Bu sebebden ayrılıq sevgiye daxildir. Saat bir xeyli irelilemişdi eve geldiyimde. Qapını açdığım an qaranlıqdakı yalnızlıq qoxusu iliklerime qeder işleyirdi. Çantamı qoyub işıqları bele açmadan birbaşa eyvana keçdim. Canım ele çox yanırdı ki, acısı heç ne ile ölçülmürdü.Yere oturub hönkürmeye başladım. Öz talehime, heç cüre menimle barışmayan qederime ağlayırdım. Hönkür - hönkür, yumruqlarımı yere döyecleyerek, üsyan edercesine ağlayırdım. Heyatımda yeni bir uğursuzluq daha baş vermişdi, ancaq bu defe, bu uğursuzluğun tek günahkarı men özüm idim. Bir müddet ağladıqdan sonra ayağa qalxıb metbexe keçdim. Robrtdan ferqlenmir, sadece elimdeki işi bitirmeye çalışırdım. İti hereketlerle yemek hazırlayır, dayansam nelerse pozulacaqmış kimi hiss edirdim. Yemek hazır olduğu zaman, boşqaba çekmeden qazanı götürüb eyvana döndüm. Kenan çox sevirdi döşemeli plovu. İlk defe qardaşımın isteyi üzerine yeni işimi qeyd etdiyimiz zaman yemişdi ve çox beyenmişdi. O gün mene etdiyi iltifat, hele de qulağımdadır. "Uzun zaman olmuşdu bu cür dadlı plov yemeyeli. Elinize sağlıq". Daha sonra onu bir neçe defe evimde plova qonaq etmişdim. Her defesinde beh - behle yeyirdi ki, bu da meni çox sevindirirdi. Hetta son zamanlar yene devet etmeyi düşünmüşdüm. Amma indi yaşadıqlarım menim düşündüklerimden tamam ferqli idi. Hal hazırda tekbaşıma eyvanda oturub gözyaşlarımın içine axdığı qazandan dayamadan plov qaşıqlayırdım. Doymuşdum, hetta ağzımdan daşırdı desem yerine düşerdi. Yene de davam edirdim. Bir yandan hönkürür, bir yandan qaşıqla plovu ağzıma doldururdum. Ağzımdan sepelenen düyüler etrafa yayılsa da dayanmırdım. Sonunda dayana bilmeyib vücudum eks tesir göstermişdi. Medemdeki sancı

[1] 2 3 ... 6 >>