ile vanna otağına qaçıb yediklerimi qaytarmışdım. Bedenim tir - tir esirdi. Özümü zorla yatağa atıb üstümü örtdüm. Deyesen, yaşadığım stresin tesirinden medem öz nesibini almışdı. Aradan tam 1 hefte ötmüşdü. Hefte erzinde ne işe gedirdim, ne de evden çıxırdım. Eliye ismarıc gönderib universitetden yaxın bir refiqemin buraya geldiyini ve bir neçe günlük onun evinde qonaq qalacağımı bildirmişdim. Yaxşı ki Eli uydurduğum yalana inanmış ve işden icaze vermişdi. Öten günlerde, men sadece yatırdım, oyandığımda ise sadece ağlayırdım. Gelen zengleri söndürüb ismarıcla cavablayırdım ki, heç kim heç ne soruşmasın. Birde ne yesem, hetta su bele içsem qaytarırdım. Bu sebebden heç ne yeye bilmirdim ve 1 hefte de inanılmaz arıqlamışdım. Kenan üçün deyim yerinde ise, burnumun ucu göyneyirdi. Oradan qaçdığım üçün yaşadığım peşmançılığı ifade edecek söz tapa bilmirdim. Menim geleceyimde ondan başqası ola bilmezdi. Bu halda niye qaçmışdım ki, oradan? Bilmirdim… Bildiyim tek şey artıq Kenansız olmazdı. Menim artıq bu hesrete dayanacaq gücüm qalmamışdı. Bir an evvel ona getmek, üzr istemek ve ne vaxt evleneceyimizi soruşmaq isteyirdim Bir neçe defe zeng vurmuşdum, ancaq zeng çatmırdı. Ayağa qalxıb vanna otağına keçerek suyu açdım ve şırnağın altında dayandım. Günlerdir yemek yemediyim üçün halım heç de yaxşı deyildi, zorla ayaqda dururdum desem daha doğru olardı. Yaxalandıqdan sonra hazırlanmağa başladım. Bezek - düzek hayında deyildim, onsuz geyindiyim kofta şalvar az qala üstümden tökülürdü. İstesem bu qeder arıqlaya bilmezdim, lakin bu 1 heftede sözün esl menasında çökmüşdüm. Çantamı götürüb evden çıxdım. Günlerdir üzüme hava deymediyini, külek üzümü oxşadığında daha çox hiss etmişdim. Taksi eyleşdikden sonra telefonu çıxartdım. - Alo, - Salam, Lara, men Hümeyra. Kenan oradadır? (Hello, Lara, I'm Humeira. Kanan is there)? - Salam, Hümeyra xanım. Her halda xeberiniz yoxdur. (Hello, Mrs. Humeira. You don't know anyway). - Neden xeberim yoxdur, Lara? Ne olub, Kenana? (What do I not

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>