göze deymirdi. Üçü de yataq otağına eyni anda girdiler. Yaşar yataqda uzanan yoldaşına doğru qaçsa da Cavidan ve Mariya yerinde qalırdılar. Etraf sessizlik idi. Bahar otaqdakı bütün işıqları söndürmüş, ayaqlarını uzatmış veziyyetde yataqda oturmuşdu.Gözlerini bir nöqteye zillemiş, hetta Yaşar keçib yatağın bir küncünde, onun qarşısında oturanda da nezerleri öz istiqametini deyişmedi.
-Bahar...- Yaşar onu oyatmağa qorxurmuş kimi adını çekdi.Bahar hele de ona baxmırdı.
-Bahar, sen yaxşısan?
Mariyanın eli Cavidanın çiynine toxundu, amma onun baxışları Yaşarla Baharın üzerinde idi.
-Bahar , ne ol...- Yaşar elini onun yanağına toxundurduğu an Bahar ona sarılmışdı. Az önceki sessizliyi Baharın boğuq sesi pozmuşdu nehayet. O ağlayırdı. Mariya ikinci elini de Cavidanın diger çiynine qoydu ve nehayet sevdiyi kişinin başını özüne doğru çevirmeye nail ola bildi. Getmek zamanı idi. Onların varlıqlarını bütün yol boyu hiss etmeyen Yaşar getdiklerinin de ferqine varmadı. Qolları arasındakı arvadını berk-berk sıxdı ve sağ eli ile saçlarını sığalladı. Bahar başını onun sinesine sıxıb göz yaşlarına boğulurdu.
-Şşş, men yanındayam, men buradayam , seninleyem.
-Yaşar... Yaşar ,bağışla meni. Bağışla, ne olar bağışla.- Bahar bir ifadeni defelerle tekrarlayır, amma bununla bele özüne gele bilmirdi. Onun ne etdiyimden xebersiz eri hem bunu öyrenmek isteyi ile alışıb yanır, hem de Baharı incitmemek üçün heç ne soruşmurdu.
-Bahar, sakitleş, ağlama. Üzr istemeli heç ne yoxdur, sakit ol. -ehmalca onun çenesinden tutub qızın başını azcıq qaldırdı.
-Ne etmisense ,düz etmisen. Halın pis idise, oraya gelmeyin adı yox idi. Narahat olma. Ele de önemli bir şey deyildi.
Bahar erinin söhbeti deyişmek isteyinden xeberdar idi. Yaşar qesden heç ne başa düşmürmüş kimi aparırdı özünü. O yeniden erine sarılıb, qollarını Yaşarın boynuna doladı.
-Seni sevirem. -dedi. Yaşar gülümsündü. Lakin onun dili tutulmuş kimi idi. Ağzını açıb söz ile qarşılıq vere bilmedi bu sevgiye. Geceni bir-birine

<< 1 [2] 3 4 ... 8 >>