gördü. Yerinde oturub özünü televizora baxan kimi gösterdi. Aylin metbexe keçib elinde su ile yuxarı çıxanda Selim ona :
-Belke, danışaq, - dedi. Sesi sakit idi. Özünü cilovlamışdı.
-Ne haqqında?- Aylin quru bir ses tonu ile dillendi. Heç ne vecine deyilmiş kimi göstermeye çalışırdı özünü.
-Gel otur,- deyerek Selim divanı gösterdi. Aylin Selime sınayıcı nezerlerle baxdı ve keçib Selimin yanında oturdu.
-He, eşidirem. Danış ,görüm,ne deyirsen,-qollarını sinesinde çarpazlayıb gözlerini Selimin sifetine zilledi.
-Boşanmaq isteyirdin. Men de razılaşıram. Seni anlayıram. Turalla ne etmisen, men qarışa bilmerem...
Aylin ona sözünü tamamlamağa imkan vermeyib,eseble ayağa qalxıb qışqıraraq:
-Besti, Selim!!!- dedi. Gözleri hedeqesinden çıxacaqdı az daha. Selim Aylinin sesi ile çaş-baş qaldı,-Ne Tural??He?-gözünden axan yaşı eseble silib özünü ele almağa çalışdı.
-Aylin! Sakit ol.
-Sen o geceni xatırlamırsan. Mene namus dersi keçeceyine yaddaşını tezele,-deyib divandan qalxdı ki, getsin.Amma Selim onun qolundan tutub saxladı. Selim eşitdikleri qarşısında heyrete düşmüşdü. Bu ne demek idi axı?..
-Hara gedirsen? Bu söhbeti bitirmemiş getmek yoxdu. Ne demek istedin sen? Hansı geceden danışırsan?
Aylin qolunu çekerek esebi bir baxış atdı Selime.
-Menim aramda Turalla sen düşündüyün kimi bir şey olmayıb. Uşaq senindir...—deyib Selime baxdı. Selim donmuşdu. Eşitdiyi sözler ona şok tesiri bağışlamışdı. Dumanlı kimi o günü xatırlayırdı.Aylinin Turalla olan danışığını xatırladı. Sonra içdiyini xatırladı. Eve geldiyini gücle de olsa, yadına sala bildi.O gece xeyal kimi yadına düşmüşdü,amma Selim onun yuxu olduğunu düşünürdü. Demek ,ele deyilmiş.Sevdiyi qadın ona aidmi olmuşdu? Doğrudanmı bele idi? Selim inana bilmirdi.
-Uşaq menimdir???-dedi üzünde teeccüb, gözünde tebessümle.
-He, sendendir. Çox böyük bir sehv olub o gün,-dedi. Selimin qarşısında özünü ezdirmek istemirdi. Ona göre de bunu sehv kimi qeleme vermek isteyirdi.
-Düz deyirsen. Men özümde olmamışam o vaxt.

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 16 >>