...mene zeng edib özünü öldüreceyini dedi. Son isteyinin meni görmek olduğunu dedi. Men sene deyecekdim, hamısını deyecekdim , Yaşar. Allaha and olsun ki, hamısını deyecekdim. Hemin an başım dumanlı idi. Nece oldu, nece getdim heç özüm de bilmirem. Yaşar, inan mene , yalvarıram. - Bahar hönkürdü ve elleri ile üzünü tutdu. Bu Yaşarın içini parçalasa da , xeyri yox idi. Yaxınlaşıb onu qucaqlamaq istediyi halda tam tersini etdi. Yeniden sözleri ile onu döymeye davam etdi. -Seninle boşanacağımı ve onun yanına gede bileceyini düşünürsense, meqsedin budursa, hamısını boşuna elemisen. Ancaq ve ancaq men istediyim halda seni özüm boşayacağam! Yaşar son sözünü demiş olaraq qapıya doğru yöneldiyinde Bahar yataqdan atılaraq endi. -Yaşar, qurban olum, Yaşar. Yalvarıram ,qulaq as mene, yalvarıram. Men sehv etmişem, bilirem. Amma imkan ver gedim onun yanına. Sonra çox gec ola biler. Sonra sen de peşman ola bilersen. - Bahar onun arxasınca qaçır, Yaşar ise eşitmirmiş kimi irelileyirdi. Qapıya çatdığında dayanmış ve Bahara doğru çevrilmişdi. -Senin üçün hele de önemlidir ,he? Hele de o ,onun sağlığı senin üçün bizim aramızdakı münasibetlerden daha önemlidir ,ele? Olsun! -Yaşar, eleme, bele eleme,- Bahar başını endirdi, için-için ağladı, lakin burnunun önünde bağlanan qapı göz yaşlarının cavabsız qaldığına işare idi. -Sonra çox gec ola...biler...- deyib diz üste çökdü ve özünü bir daha ayağa qalxa bilmeyecek kimi hiss etdi. Yaşar yeniden ofise geri qayıtdı ve işlerine davam etdi. Saatlarla evde bağlayıb getdiyi Baharın yemeden ,içmeden nifret etdiyi, heyatının en pis anlarını yaşadığı ( hem de onun terefden yaşadılan) yerde qalması onu narahat etmir deyildi. Eksine her ne qeder işlerine özünü hesr etmek istese de ,bu kimi fikirleri beyninden silib atmaq istese de alınmırdı. Belke de düz deyirdi ,belke de Senan artıq öz canına qesd etmişdi ve bunda günahkar ilk növbede o olacaqdı. Yox! Her ne olursa ,olsun. Bahar ona demeli idi; ondan icaze almalı idi. O bilirdi ki, Yaşar bütün

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>