orda yalnız görende göz yaşlarına hakim ola bilmedi. Çaresi olsa,özünü öz elleri ile öldürerdi. Aylinin bu halda olmağının günahını özünde görürdü.Selim ne vaxtsa gözünden yaş axdığını xatırlamırdı. Amma son zamanlar gözleri onun sözüne baxmırdı,onu tez-tez ağlamağa vadar edirdi. "Kişiler ağlamaz" deyimini de son zamanlar Selim yalan çıxarırdı. Selim qapını astaca bağlayıb yavaşca Aylinin çarpayısına yaxınlaşdı. Elini saçına toxunduranda Aylin üzünü Selime çevirmeden, sakit, amma hökmle :
-El vurma mene, - dedi.
Aylinin yatdığını düşündüyü üçün bu söz onu evvelce çaşdırdı. Amma Aylinin sesini eşitdiyi üçün ele sevinmişdi ki. Bir gün idi onu görmürdü,sesini eşitmirdi. Bu bir gün Selime bir il kimi görünmüşdü. Aylinsiz çox darıxmışdı.İndi de en doğma insanın sesini eşidende gözleri doldu.
-Aylin... - deyerek Ayline yaxınlaşmaq isteyende Aylin yerinde dikelib gözlerini eseble Selime zilledi,amma heç ne demedi,susdu. Selimden çox incimişdi, qelbi parçalanmışdı.
-Aylin, yalvarıram, bele baxma,-dedi,elini tutmaq isteyende Aylin elini çekib arxasında gizletdi.Aylin susub,danışmırdı. Sadece Selime qezeble, küskünlükle baxırdı.
-Aylin, gel, evimize gedek. Gelmek isteyirsenmi? - deyib üzünü çeviren Aylinin üzünü özüne teref çevirdi. Aylinin gözünden iki damla yaş axdı.
-Yox. Yox.. Ağlama. Ağlama, menim gülüm,- deyib Aylinin gözünü sildi ve öz gözünden de yaş axdı, - Bağışla meni !!!Her şeyim menim. Bağışla meni! — deyerek Aylini bacardıqca möhkem qucaqladı. Aylin ise bu nevazişden hıçqırıqlara boğuldu. Nece de hesret idi Selime. İndi o hesret qaldığı qollar ona möhkemce sarılmışdı.Aylin ağladıqca Selimin qelbi parçalanırdı ve etdiyi sehvi daha yaxşı anlayırdı. Bu sehv Aylini daxilen çox yaralamışdı ve sadece sevgi onun qelbinde açılan yaraları sağalda bilerdi.
-Gedirsen menle?-deyib Aylinden aralanıb üzünü ovuclarına aldı. Aylin :"meni burdan apar",-deye yalvaran baxışlarını Selimin simasına zilledi. Bu baxışlar Selimin gözlerine sirayet ederek yeniden gözlerinden

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 13 >>