Yaşadıqları çox çetin idi ve Selim bu ağrını öz qelbinde hiss ede bilirdi. Aylinin baxışları altında elini möhkemce tutdu.
-Men yanındayam,- dedi ve Aylinle üzbeüz dayandı,-her şey geride qaldı.İndi müveqqeti bu evde yaşayırıq. Bu evi satıb başqa bir yerde ev alarıq. Yeni eve köçene kimi men de evde olacam, işe geden deyilem hele ki. Qorxma ,yaxşı?-deyib Aylinin başını sinesine sıxdı. Saçlarını qoxlayıb öpdükden sonra onu otağına çıxardı. Eynini deyişib yuyunmağına kömek etdi,saçlarını incelikle daradı.Sonra metbexe enerek ona yemek hazırladı. Yemeyi yemek istemeyende mecburi şekilde yemeyi ona yedirdi...
Bir neçe gün keçmişdi artıq. Bu müddet erzinde Selim ne illah etse de, Aylin onunla danışmırdı. Bu sessizlik ise Selimi perişan edirdi. Aylinin qelbini ele qırmışdı ki, üzü de yox idi onun efvini istemeye. Aylin onu bağışlamasa da,yanında idi ve bu onun en böyük tesellisi idi. Sessiz olsa da, Selimin yanında idi. "Sessizliyine dözerem, amma sensizliye yox" - deyirdi Ayline.
Her kes ilk vaxtlar Selimi qınayırdı. Esas da Aylinin susqun halı hamını teşvişe salırdı.Selimi ne qeder yola getirmek isteseler de, esla razı olmamışdı.
-Selim,sen meger Aylinin bu halını görmürsen? Heç kimle danışmır,yemek yemir. Eriyib bir deri,bir sümük qalıb. Sen ona yaxşılıq edirsen guya?-tez-tez evlerine gelib Selimi razı salmağa çalışan Kazım bey dedi. Qızını xestexanaya yatırmaqla onun sağalıb normallaşacağını düşünürdü.
-Kazım emi,eger bir de bu söhbeti açmaq üçün geleceksinizse, gelmeyin. Siz ne deseniz de,men fikrimden dönen deyilem.Aylinin qelbi qırılıb. Menim onu tek qoymağım onun qelbinde yara açıb. Övladımızı doğulmadan itirmek,bıçaqlanmaq,üstelik menim onu tek qoymağım onu sarsıtdı. Bu ise heç de onu deli etmir. Siz onun atasısınız ve onun yaxşılığı üçün çalışırsınız,bilirem. Amma eger bu söhbeti açacaqsınızsa,gelmeyin,-Deyib qezeble Kazım beye baxdı.
-Oğlum, edebsizlik etme. Aylini senden daha çox atası düşünür, elbette ki. Senin bu danışığın...
-Ata,xahiş

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 13 >>