Bolum 27

Heyatı yaşadıqca yaşamaq isteyirik. İsteklerimiz bitib- tükenmir. Hele bir de xoşbextsek, onda daha da yaşamaq hevesimiz artır. Amma bir de ağrı-acılarını gizleden insanlar vardır. Yaşamaq üçün sebebini itirenler,hesret çekenler, yaşadığı ömrün bir saniyesi bele uzun görünenler,her gece hıçqırılarını yastıqla boğanlar vardır. İnsanların içinde ağlamamaq üçün dodağını dişine var gücü ile sıxanlar vardır. O insanlar yaşadıqca ölürler.

***
Bütün baş veren o hadiselerin, ağrılı ayrılığın üstünden artıq iki il vaxt keçmişdi. Her kesin heyatı öz axarı ile davam edirdi. Qelbinde ağrısı olan insanlar bele artıq çekdikleri acılara öyreşib yeni heyata başlamışdılar. İndi her kesin öz heyatı var idi.
Sara her zaman olduğu kimi bu sabah da Selimin yanağından öperek onu oyatdı. Selim her seher bele nevazişle oyanmağa verdiş olmuşdu. Üzünde dolaşan elleri tutub öperek gülümsedi. Selimin üzünde tebessüm yaradan tek insan Sara idi. Heyatına mena qatan, çekdiyi qemi qismen de olsa,unutdura bilen, sevinci,bir sözle,her şeyi Sara olmuşdu. Aylin geden günden Selimin üzü gülmürdü...Birce Sara idi ona yaşam eşqi bexş eden...
Hemişeki kimi yerinden qalxıb aşağı düşdü. Aylin gedenden sonra ailesi ile qalırdı. İlk zamanlar evine tez-tez getse de, sonralar sadece Aylinle olan toy şekilini götürüb, qapını bağlayıb çıxmışdı ordan ve bir daha ora girmemişdi. İndi de hemişeki kimi aşağı düşüb anasının tekidi ile yemek yeyib qızını öperek bayıra çıxdı. Siqaret yandırıb maşına oturdu ve maşını işe saldı. Radioda seslenen mahnı onu alıb uzaqlara apardı. Heç bu tip mahnıları sevmezdi,amma nedense musiqi ruhuna tesir etdi ve mahnıya qulaq asdı.

Men onun xestesi,tapa bilmirem bir çare.
O yarın eşqile olmuşam deli-divane.
Nedir günahım menim,insaf eyle bu yare
Sözleri acı olan qelb oldu pare-pare.
Gel,gülüm,sene hesr etdiyim ömrü geri ver.
Gedişinle derd veren, yar,gel geri dermanı ver,get
Gederken çön arxaya,qırdığın qelbi seyr et,
Men seni efv etdim,kaş Allah efv

[1] 2 3 ... 18 >>