Selimden ayrılmaq ise heç istemirdi. Selim olmadan, Selimi görmeden axı nece yaşayacaqdı? Bir yandan da Saranın günahsız körpesini düşündü. Bir uşaq analı-atalı olmağa layiqdir. Bunu düşünüb ağladı. Özünü bu hekayede artıq bir insan kimi hiss edirdi. Demeli, getmek ona düşürdü. Selimsiz bir heyata mehkum etmeli idi özünü. Eger Selimin heyatından getse,Selim Sara ile evlenecekdi. Son qerarını verib otağına çıxıb bir az uzandı.
Selim axşam eve gelende Aylinin otağına çıxıb yanında oturdu. Aylinle danışmağa çalışsa da, Aylin yene de susurdu.Amma Selimin gözlemediyi anda Aylin Selimi möhkemce qucaqlayıb sevgisini dile getirdi. Qoxusunu içine çekib üzünü ezberlemeye çalışdı. Selimi unutmağa qorxurdu. Birden unutsa... Hemin gün arılacağı erine son gece bexş edib heyatından sessizce ve bir defelik çıxıb getdi.

- Demek,Aylin meni buna göre terk edib? Bunu nece etdi axı ,o? -deli kimi xestexana otağında var-gel etmeye başladı. Başını tutub,- Nece? Axı nece?-Dedi.
-Günahkar menem,Selim. Men vicdan ezabı çekirem sizi ayırdığım üçün. Men çox alçaq insanam. Meni bağışla. Hetta bağışlama. Çünki men bağışlanmağa da layiq biri deyilem,-Deyib sancı çekerek ağlamağa başladı.
-Sara,bele danışma,-deyerek Saranın elini tutub gözünden axan yaşı sildi,-Günahkar menem. Seni yarı yolda qoydum. Men Aylini sevdim,Sara. Sen bağışla meni.
-Yox,Selim. Men sene,onsuzda,layiq deyildim. Menim kimi bir qadınla...
-Sara,ele deme,-Deyib Saranın susması üçün barmağını onun dodaqlarına qoydu,-Sen menden de yaxşılarına layiq idin,eslinde. Senin günahın yoxdur. Heç Aylinin getmeyinde de. İsteseydi, getmezdi.

Selim mektubu açıb oxudu. Tez-tez açıb bu mektubu oxuyurdu. Her defe de eyni hisslere qapılırdı. Saranın sağ olmağını çox isteyirdi. Düzdür,onunla evlene bilmeyecekdi. Sara da artıq bunu istemeyecekdi. Eksine,Aylinle qovuşmağını isteyecekdi. Amma en azından qızını görüb onunla yaşama şansı olardı. Saranın dediyi "Arzularım üreyimde qaldı. Heç bir arzum yerine yetmedi" cümlesini her

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 18 >>