dikelib dodaqaltı deyindi.Sonra yatağının yanında yerleşen dolabı açıb bir mektub çıxardı.O,Saranın mektubu idi. Ölmeden önce Saranın Selime yazdığı mektub. Üzüne demeye cesaret etmediyi şeyleri mektubla yazıb demek istemişdi. Sara qızını dünyaya getirerken dünyasını deyişmişdi. Saranın aniden sancısı tutanda uşaq 8 ayını tam doldurmamışdı. Evde tek olan Sara telefonu eline alıb, Selime zeng edib onu kömeye çağırdıqdan sonra huşunu itirmişdi. Özüne gelende artıq xestexanada idi. Doğuma getmeden önce Selimi yanına çağırmış ve ona bezi heqiqetleri demişdi.
-Selim, sene vacib şeyler demeliyem. Otur...- Dedi. Sancı çekdiyi üçün çetinlikle danışırdı. Üzünde yaranan ağrının izleri göze çarpacaq derecede idi,-Men uşağı dünyaya getirenden sonra burda olmayacam,-dedi ve gözünden axan yaşı silmek üçün üzünü çevirdi, - Hekim mene demişdi ki, ya uşaq sağ qalmalıdır, ya men...
-Sara,sen ne danışırsan? Bunu mene niye dememisen? Bele bir şey ola bilmez. Her şey yaxşı olacaq.
-Selim, bu heqiqetdir.Men ondan imtina ede bilmedim. Çünki onu çox sevirem. Heyatda heç kimi bele sevmemişem. Ona bağlanmışam,Selim. O menim bütün varlığımdır. Onunla nefes alıram. Başa düşürsen?-demeyi ile gözünden ixtiyarsız olaraq yaşlar süzülmeye başladı.
-Sen ne danışırsan?..
-Selim, xahiş edirem.. Sözümü kesmeden dinle, - dedi... Ağrıdan qıvranaraq sözünü demeye çalışdı.Derin nefes alıb qarnında yaranan ağrının tesiri ile qarnını tutdu...-Bu uşaq senden deyil, Selim. Bağışla ki,sene bu qeder vaxt yalan demişem.
-Axı,-deye bildi sadece Selim. Sara elini Selimin dodaqlarının üstüne qoyub susmağını istedi. Selim heyretden donub qalmışdı.Sara mehel qoymadan sözüne davam etdi.
-Uşağın senden olmağını çox isterdim. Amma senin deyil....
-Sara,-Selimin sesi gücle çıxdı.Danışmaqda çetinlik çekirdi. Öz uşağının olduğuna o qeder özünü öyreşdirmişdi ki, aniden bu xeberi eşitmek onu şoka salmışdı,-Axı niye?
-Selim, her şeyi danışacam... Her şeyi başa salacam...Ahh,-deyerek sancıdan üzünü turşutdu. Artıq

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 18 >>