Bolum 29

Benim de mi düşüncelerim olacaktı,
Ben de mi böyle uykusuz kalacaktım.
Sessiz, sedasız mı olacaktım böyle?
Çok sevdiğim salatayı bile
Aramaz mı olacaktım?
Ben böyle mi olacaktım?
(Orhan Veli Kanık)

Bezen o qeder qaçarıq ki, artıq taqetimiz qalmaz. Dizlerimiz yere çöker ve biz bir daha ayağa qalxa bilmerik.Yeniden dirçele bilme ümidile çox çapalayarıq,amma çapaladıqca daha da çöküb yoxa çıxarıq sanki. Her ayağa qalxmaq cehdimiz heder olar,taqetsiz ayaqlarımız sözümüze baxmaz ve biz her defesinde daha beter yıxılarıq. Kiçik bir ümid yaşadar bizi. O ümid ise bir yalandır,eslinde.Bir sözle,bizi bir yalan yaşadar.En azından öz qurduğumuz yalanlara özümüz inanıb ümid edirik. Her şey pis olsa da,bir gün gözel olacaq deye,ümid edirik. Yalanlarla ovundurarıq özümüzü. Heqiqetler ise ele acı ,ele zeherli olur ki, insanın ruhunu, yaşam hevesini,menliyini öldürmeye bes edir. Heqiqet ne qeder acıdırsa,yalan bir o qeder şirindir. Biz de başımızı uşağı aldatırmışcasına aldadıb,onun geleceyine,her şeyin yaxşı olacağına inanıb yaşayarıq. Yoxsa bir nesne ,bir tutalqa olmaz menasız hesab etdiyimiz yalan ömrümüzde.

Aylin Selimin gödekçesini verib,gözlerindeki peşiman ifade ile baxıb qızını da alaraq ordan uzaqlaşdı. Selim ise insanın ruhuna işleyen donuq baxışları ile onun arxasınca baxdı. İki ilde böyütdüyü,beslediyi ümidler bir anda ani bir zerbe ile uçurumdan bir-bir aşağıya yuvarlandı. İçinde hiss etdiyi buruqluq sözle izah edilmesi mümkünsüz olan qelb ağrısı ile birleşib yetim uşaqtek boynunu bükdü. Birce bunu gözlemirdi. Axı Selim sözde asan olan bu iki ilde Aylinin yerine heç kimi qoymamış,sadece onu gözlemişdi.Aylini axtarmaqdan el çekse bele,her gün yeniden onunla qovuşacağının xeyalını qurmuşdu. Heç vaxt xeyal qurmayan Selim bu qeder zaman xeyal qurub,o ümidlere sarılaraq yaşamışdı. İndi ise Aylin amansızca, elleri titremeden o xeyalların üstünden qara bir xettmi çekmiş,üreyi "ah" etmeden başqa adamın heyatına yoldaşmı olmuşdu? Ona her hissin dibini

[1] 2 3 ... 13 >>