qurdeşeneyi, revmatoid artrit, Şeqren xesteliyi, sklerodermiya, düyünlü periarteriit, autoimmun trombositopenik purpura xestelerinde aşkar olunur.


Antifosfolipid antitellerin hipersintezi bedxasseli töremeler, derman preparatlarının (psixotrop preparatlar, hormonal kontraseptivler ve s.) qebulu, antikoaqulyantların texire salınması zamanı aşkar oluna biler. HLA DR4, DR7, DRw53 antigenlerinin daşıyıcılarında ve antifosfolipid sindromlu xestelerin qohumlarında fosfolipidlere qarşı antitellerin sintezinin yükselmesine genetik meyl mövcuddur. Ümumilikde antifosfolipid sindromun inkişafının immunobioloji mexanizmi araşdırma ve deqiqleşdirme teleb edir.

Quruluşundan ve immonogenliyinden asılı olaraq “neytral” (fosfatidilxolin, fosfatidiletanolamin) ve “menfi yüklü” (kardiolipin, fosfatidilserin, fosfatidilinozitol) fosfolipidler ayırd edilir. Fosfolipidlerle reaksiyaya giren antifosfolipid siniflerine qurdeşeneyi antikoaqulyantı, kardiolipine qarşı antiteller, beta-2-qlikoprotein-1-kofaktor-asılı antifosfolipidler ve s. daxildir. Antitellerin damar endotelinin, trombositlerin, neytrofillerin hüceyre membranının fosfolipidleri ile qarşılıqlı elaqesi hiperkoaqulyasiyaya meyilli hemostaz pozulmalarına sebeb olur.

Antifosfolipid sindromun tesnifatı
Etiopatogenezine ve gedişine göre antifosfolipid sindromun aşağıdakı kliniki-laborator formaları ayırd edilir:

Birincili – antifosfolipid antitellerin emele gelmesini teşviq eden her hansı bir fon xestelikle elaqenin olmaması;
İkincili – antifosfolipid sindrom başqa autoimmun patologiya fonunda inkişaf edir;
Katastrofik (“facievi”) – daxili orqanların çoxsaylı trombozları ile geden keskin koaqulopatiya;
AFL-menfi – antifosfolipid sindromun bu formasında xesteliyin seroloji markerleri (kartiolipine qarşı antitel ve qurdeşeneyi antikoaqulyantı) aşkar olunmur.
Antifosfolipid sindromun simptomları
Müasir baxışlara esasen antifosfolipid sindrom autoimmun trombotik vaskulopatiyadır. AFS zamanı müxtelif kalibrli ve

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>