Doğuldum, ağladım, heyatdan qorxdum. Yıxıldım, ağladım, ağrıdan qorxdum. Böyüdüm, ağladım, sevgiden qorxdum. Daha ağlamıram, ya gözümde yaş bitib, ya da üreyimde qorxu. Belke marağım itib. Bir onu bilirem ki, çox öyreşdim pisliklere. İnsanlara. Nedense pis insanlar hemişe qarşıma çıxıb. İlk defe heyatıma giren o insan, Sevdim Sevdim dedi varlığı, amma dili gecikdi. Susdu ve gecikdi. Qarşılıqsız sevdik. Qarşılıqlı olan bir sevgide qarşılıqsız sevdik. Allah birini alırsa, biri verir deyerler. Amma o mene verdiyi daha çox üzdü meni. Çünki o biri menim inceliyimi,menim gözelliyimi elimden aldı. En çox qoruduğum namusumu aldı elimden. Yox, almadı. Men verdim.
Bunu gören Allah, nezerini menden çekdi. Üzüme baxmadı, dualarımı dinlemedi. Ağlımı elimden aldı, sevincimi elimden aldı. Men de başqa şeylerde axtardım bu sevinci. Dedim belke bu kederi zeher yuyub aparar. Aparmadı. Ya belke tüstülere bürünüb keçer bu ağrılar. Keçmedi. Nedense Keçmedi. Nede axtarım axı bu sevinci...meni bu heyata bağlayan bu xırda bir hissi...Heç Allah da eşitmirdi meni...
Özüme bir dost tapdım. Üreyimin en xırda damarlarında yaşayırdı, o gizli idi. O tek mene aid,o tek mene aid. Amma ona da deye bilmedim, utandım. Heyatımı açıb deye bilmedim. Deye bilmedimki qıraqdan baxanlar mene ne kimi sözler deyir. Amma son da söyledim. Amma mene qarşı çıxdı. Bilirsiz, deyirler Allah seni özünden qorusun. Allah meni qorumadı özümden. Beynim intihar etdi. Beynim öldü, amma O ölmedi. Yavaş yavaş alırdı canımı. Üreyimnen başlayaraq yeyirdi meni yavaş yavaş..sevdiklerimden ayırdı, pislikler yaratdı, sevgiler dağıtdı... Artıq üreyim de intihar etmişdi. Ne seks kömek edirdi, ne içki ne de siqaret. Ne musiqi, ne insan, ne hava. Ümidlerim de hamısı köçüb getmişdi. Bu qeder xaosa dözmedi. Men amma oturdum, Allahı gözledim. Belke yolu burdan düşe dedim...oturdum gözledim. Günlerle oturdum, bezen heftelerle. Sonra axtarışına çıxdım. Amma harda axtardımsa, tapmadım..
Yox, o meni eşitmirdi. Meni istemirdi. İçimin

[1] 2 >>