2.Bòlùm.
Heyatda heç bir şey göründüyü kimi deyil. Uzaqdan baxarken insana huzur veren bu ev daxilinde qarmaşıq bir dünyanı yaşadırdı. Bedeni titreyirdi, onun bu dünya ile uzaqdan yaxından elaqesi yox idi. Onu anasının sevgi ve şefqet dolu baxışlarından, atasının himayesinden, arzularından, xeyallarından, xoşbextliyinden her şeyden öte, Murad'ından ayıran bu aleme doĝru addım atdı. Murat... Bütün arzularının, xeyallarının tek sebebkarı. Onun heyatının en gözel anı. Onun adını üreyinden keçiren vaxt, dodaqlarını acı bir tebessüm sardı. Artıq bu ad ona qadagan olunmuşdu. O evlenmişdi... Evlenmişdi?... Qehqehe çekmek istedi, heç tanımadıĝı haqqında qezebinden başqa bir şey bilmediyi insanın heyat yoldaşı olmuşdu. Sevdiyi insanın xeyalını bele qura bilmeyecekdi. Hemin güne lenet yaĝdırırdı. Murad'ın sözleri ile xoşbextlikden aĝlı başından qanad açıb uçmuşdu. Suretli addımlarla eve doĝru gedirdi, bu xeberi anasına vermek üçün telesirdi. Murad anasın qızına layiq bildiyi heyat yoldaşı idi. Amma qorxurdu ya atası razı olmazsa? Ama atasının "yox" demesi üçün heç bir sebeb yox idi. Murad kendin terbiyeli cavanlarından biri idi, davranışı, exlaqı, dürüstlüyü ile o hemişe yaşıdları arasında seçilerdi. Elinden her iş gelirdi, cesaretli qorxusuz idi. Üstelik birde yaraşıqlı idi. Heyatı boyunca aĝ atlı oĝlanı gözleyen qız üçün ideal heyat yoldaşı idi. Addım sesleri labrinti xatırladan küçelere yayılarken adeti üzre yere baxaraq gedirdi. Fikir aleminden onu toqquşduĝu sert şeyle ayırdı. Bir el qolundan tutub yıxılmasın deye saxlayan vaxt saçlarındaki kiçik qırmızı örpey sürüşüb yere düşdü. Özünü toplayıb başını qaldırdı. Sert baxışlar üzünde dolaşarken qorxu hissi ile özünü geri çekti ve telesik ordan uzaqlaşdı, darvazanı açıb içeri girende derin nefes alaraq qapıya söykendi evinin bir iki küçe uzaĝında olan bu görüşün onun heyatını deyişeceyini hardan bileydi. Eli saçlarına getdi. Lenet olsun örpeyini götürmeyi unutmuşdu.. Amma geri qayıda bilmezdi. -Anaa... Deye seslendi.
Davami gelsin
»Ordan-Burdan
»Oxu zalına keç