Ne qeder mesum bir sual, "Apararsınız mı?" bu sual ve bu qadının gözlerinde, çox derinlerde gördüyü kiçik bir sevinc nişanesi... Bu qadının qelbinin nece derinden yaralandıĝını çox aydın oxuyurdu. Elleri titreyirdi, bu yaraların sebebi ondan başqası deyildi... Bu gerçek onun qelbini çox kiçik parçalara ayırırdı. Boĝazında düyünlenen bir şey vardı sanki, illerdir çox derinlerde gilenen o balaca uşaq gün işıĝına çıxmaĝa hazırlaşırdı... Danışa bilmedi, başını müsbet menada yellemekle kifayetlendi. Bu qadını o gözel dodaqlarında yaranan mesum tebesüm, onun bütün qelbine hakim oldu.. Aman Allah'ım o bele ne qeder mesum görünürdü... Alnını onun alnına qoyub gözlerini yumdu... Derin nefes aldı... O bu qoxu ile bir ömür xoşbext ola bilerdi... Bu qoxudan, bu tebessümden, bu gözlerden ayrılmaq onun üçün ölüme beraber idi. -Sen... Dedi, sözler onun boĝazında düyünlendi, alnını onun alnından ayırmadan gözlerini açdı, gözlerine baxaraq... -Sen, çox gözelsen... Deye pıçıldadı... Özünü ele almaĝa çalışaraq, çetin de olsa ondan ayrıldı... Axşam öz özüne söz vermişdi bu qadının istemediyi heç bir şeyi etmeyecekdi... -Nahar edek, sen acsan... Sonra gederik... Dedi, bir qerar vermişdi. Ne olur olsun bu qadını xoşbext edecekdi... Dalĝın baxışları masa arxasında onun tam qarşısında eyleşen qadını izleyirdi. Zerif bedenini saran, uzun qırmızı paltarda o hedsiz gözel görünüdü. Benizi solĝun idi, birazda arıqlamışdı, yaşadıqları elede asan şeyler deyildi... Amma bütün bunlar onun gözelliyine tesir ede bilmemişdi. Çiynine atılmış qara uzun hörüyü üzüne ayrı bir gözellik qatmışdı.. Al qırmızı dodaqları, aĝ qar üstündeki qan damlasına benzeyirdin, qara gözlerini ise demeye ehtiyac yoxdu. Bütün hissler, aĝrı, keder, sevinc, nifret, sevgi her şey bu gözlerde eks olunurdu. O esl senet eseri idi. Zerif barmaqları ile tuttuĝu qaşıĝı aĝzına doĝru nece aparmasını izleyirdi. Ömrünün sonuna qeder bir an bele sıxılmadan bu qadını izleye bilerdi. Dünen gece bu qızın dodaqlarından çıxan iki cümle onun

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>